Anoniem: Kraamtijd en kraamvrouw. Drama. Wat een weken. Ik ben zo moe, mijn lijf doet zeer en als de kraamverzorgster weg is, sta ik er alleen voor. De borstvoeding leek zo leuk en romantisch. Maar stuwing, mislukte pogingen tot aanleggen, bloedende tepels, regelmatig een nat bed en een hongerige baby tezamen zorgen ervoor dat de romantiek ver te zoeken is.
Op het punt dat ik oordoppen wens, mijn borsten kwijt wil en ik gillend de deur uit dreig te rennen bel ik een goede vriendin met ervaring. Zij begrijpt mij aan de telefoon al, laat alles uit haar handen vallen en staat in no time voor mijn deur. Een knuffel voor mij, een fles voor mijn dochter en een goed advies later, lig ik rustig in mijn bed. De kraamweek vliegt voorbij en wij nemen afscheid van de kraamverzorgster. ‘Je kan het!’, zegt ze bij het afscheid en ik heb daar zo mijn twijfels bij.
Ik merk in de weken die daarop volgen dat ze gelijk krijgt. Ik kan het wel. Niet altijd even snel of even handig, maar het gaat. Ik leef nog en mijn dochter ook. Ze leeft, groeit en ontwikkelt. Alleen wat ik niet begrijp is dat je bij elk product een gebruiksaanwijzing krijgt en je het bij een baby zelf moet uitvinden. Trial and error. En errors maak ik. Genoeg.
Ze groeit als kool. Net als andere kinderen. En het vliegt voorbij, alle clichés zijn waar. Kuch! Niet dus. De tijd vliegt voor mijn gevoel niet. Soms lijken de uren maar niet voorbij te gaan. In het eerste jaar loop ik met haar rond wanneer ze verdrietig is. Overdag, in de nacht, 24 uur per dag. Later heb ik te maken met haar opstandige buien, waarin ze niks wil en zij mij vooral heel stom en stout vindt. Ze probeert mij uit, zoekt haar grenzen. En die probeer ik te geven. De ene keer beter dan de andere keer. Af en toe zit ik er doorheen, wil ik in bed gaan liggen met het dekbed tot aan mijn neus en in een diepe slaap wegzakken. Het is gewoon zwaar. De volledige verantwoordelijkheid voor een kind en dat ook nog in je eentje.
Of nou ja in je eentje. Hij is er inmiddels wel achter dat hij toch mede veroorzaker is in deze kwestie. En omdat ik het zo ontzettend belangrijk vind dat mijn kleine meid opgroeit met een moeder en vader, zijn we overeengekomen dat hij haar regelmatig bezoekt. Later wordt dit structureel eens echt met haar zijn. Alleen. Zodat ik ook even alleen ben. Hoewel ik smachtte naar dat moment, vind ik het op het moment suprême eigenlijk maar niks. Mijn (!) kind bij hem. Maar het went en gaat goed. Het geeft mij wat verlichting en zij bouwen aan een band.
Het was en is nog steeds niet altijd makkelijk, lees zwaar en uitputtend, maar het is het waard. Door haar is mijn leven overhoop gegooid en tegelijkertijd heeft zij juist gezorgd voor structuur en regelmaat. Zij groeit en ontwikkelt, maar ik nog meer. Tussen de momenten van wanhoop door geniet ik. Van haar, van het moeder zijn. Wat ik toch wel heel bijzonder vind.
Ik geniet van ons samen. Zij en ik zijn wij. En WIJ wil ik nooit meer kwijt!
Laat een reactie achter