“Als kind wilde ik overal graag een hapje van. Uit nieuwsgierigheid, ik wilde graag alles proeven. En eigenlijk is dat nog steeds zo. Mijn neef kocht toen wij nog pubers waren standaard een extra broodje, omdat hij gewoon wist dat ik een hapje wilde. Mega vervelend vond hij dat. Nog steeds, trouwens.”

Deze irritante gewoonte geef ik natuurlijk fijn door aan mijn kind. Ja, ik ben wel gewaarschuwd voor de gevolgen, maar ik til er niet zo zwaar aan. Mijn vriend vindt het wel prima, tot op zekere hoogte. Soms hebben we het daar wel over. Zo ook in mijn kraamweek na de geboorte van Saar.

Hier vond ik onverwacht een medestander. De kraamverzorgster denkt er net zo over als ik! Sterker nog, zij heeft een heel sterk argument om het wèl te doen. Namelijk dat ze zal leren delen. Ik voel mij er gelijk nog minder ‘schuldig’ over.

Nog geen maand later zie ik het in de praktijk terug, Eva deelt alles met mij! Bovendien merk ik dat ze zo ook verschillende dingen eet en dus kennismaakt met meerdere smaken. Nog een voordeel. Nu is het alleen helaas niet zo, dat ze alleen maar van gezonde dingen een hapje wil. Want ja, dat gebakje of dat stukje chocolade vraagt erom om ook gedeeld te worden. Maar nee, helaas, dat is niet voor kinderen. Eva liet zich daarmee makkelijk afschepen. Je leest het goed, LIET. Tot twee weken geleden om precies te zijn.

Het was op een zaterdagmiddag. Mijn vriend heeft een heerlijk chocoladetaartje gekocht en Eva wil een hap. ‘Nee lieverd, dit is voor mij en niet voor jou’, zeg ik zoals anders. Ik prik een hap aan mijn vork en open mijn mond om de hap naar binnen te brengen. Maar op dat moment trekt Eva mijn aandacht. Ik kijk nog even opzij naar haar en zie dat zij iets naar mij toe leunt, hoofd schuin, ogen groot. Ze opent haar mond en zegt op haar allerliefst: ‘Mama… samen delen… toch?!’

Het zoetigheid gehalte is te groot, ik ga dit niet winnen. Bovendien heeft ze gelijk. Ik ga voor de bijl.

Geniet ervan meid!