Het is bijna 5 december. Dat betekent één ding: veel te lang wachten in de dikke rijen bij de speelgoedwinkels. Zo ‘dik’, dat ik het liefst de pakjes uit mijn handen laat vallen en hard weg ren. Dat doe ik natuurlijk niet. Ik blijf ogenschijnlijk kalm staan en verbaas mij over de cadeaus die gekocht worden.

Want wauw. Wat een cadeaus. Cadeaus waar ik nog steeds van droom. Cadeaus van honderden euro’s voor kinderen die geen idee hebben wat de waarde is. Nu hoor ik je denken: ‘Maar het gaat niet om de waarde, het gaat om het idee.’ Nou, dan vind ik het een erg duur idee!

In de rij heb je niet zoveel te doen. Dus ga je nadenken.Over de leeftijd van de kinderen die al deze cadeaus in ontvangst mogen nemen bijvoorbeeld. Boven of onder de tien? Zouden ze nou echt álles al hebben, en is dit het enige waarmee ze nog verrast kunnen worden? Dat zou best triest zijn, toch?

Dingen overhouden om te wensen en van te dromen is mooi. En bovendien ook superleuk als je het dan veel later toch nog onverwachts een keer krijgt. Bijvoorbeeld die ene pop die jarenlang op je verlanglijst heeft gestaan en dat die dan ‘zomaar’ in je 10-dagen pakket blijkt te zitten. Natuurlijk bedoeld voor je net geboren dochter, maar jij weet dat het stiekem toch ook een beetje jouw pop is.

Nog steeds wachtend in de rij vraag ik me af hoeveel kinderen er in de gezinnen om mij heen zitten. Het gezin voor mij heeft er twee, schat ik. Maar dat achter mij absoluut vier of meer. Vader, moeder, opa en oma hebben de armen vol cadeaus. Dat wordt een lange Sinterklaas avond, gok ik.

Zouden de kinderen er blij mee zijn? En dan bedoel ik langer dan twee weken. Ook nadat de nieuwigheid eraf is? Of worden het zo verwende blagen, die geen enkel besef hebben van de waarde, snel zijn uitgekeken op hetgeen wat ze hebben en dan vragen om meer?

Hèhè, ik ben eindelijk aan de beurt. ‘Dit flesje melk graag voor de pop, plus deze sokjes!’