Ken je haar? Die moeder waarvan het kind niet luistert? Ze blijft geduldig, zegt nog eens tegen haar kind dat ze gaat, maar het kind komt niet. Blijft lekker spelen op de grond. Je weet dat de moeder hard aan het bedenken is hoe ze het kind mee krijgt, zonder al teveel heisa.

De moeder zegt nog maar eens: ‘Lieverd, kom we gaan naar huis.’ Vol verwachting kijk jij met haar mee naar haar kind, maar nee hoor, geen beweging.
‘Ik ga nu echt hoor!’, zegt ze. Nu met klem. Nee, nog steeds niks. Het kind kijkt niet eens op van het spel.

‘Dag’, zegt de moeder tegen de leidster, ‘tot volgende week.’

En tegen haar kind: ‘Nou ik ga nu echt, doei.’

En daar gaat ze, ze pakt haar tassen en haar andere kind, zwaait nog één keer naar de leidster, loopt de gang op en verdwijnt uit het zicht. Ik weet dat ze vast om de hoek staat te wachten. Te wachten op het moment dat ze het koppie van haar kind om de hoek van de deur ziet verschijnen, al roepend:

‘Mámááá, wacht op mij!’

Ik wacht met haar mee en kijk naar haar kind. Die zit nog steeds heerlijk te spelen op de grond. Ik besluit mij ermee te bemoeien en zeg tegen het kind dat haar mama al weg is. Het lijkt haar niks te doen. Gekscherend vraag ik haar of ze dan bij mij blijft. Dat wil ze wel. Maar ja die moeder, die staat nog om de hoek te wachten.

Ze zal nu onderhand wel beseffen dat haar kind niet melodramatisch om de hoek zal verschijnen.

En ja hoor, ik heb het nog niet gedacht of daar is moeder weer. Nu is zij stelliger. Ze loopt naar binnen, kind op de ene arm, twee tassen in de andere en loopt in één streep op haar dochter af. Ze pakt haar bij haar hand en zegt kordaat:

‘We gaan naar huis. Jij ruimt dat even op, dan zeg je de juf gedag en dan gaan we. Nu!’

Het kind sputtert een beetje tegen, maar doet wel wat haar gezegd wordt.

Ken jij haar? Die moeder die strategieën bedenkt om haar kind zonder al teveel heisa mee te krijgen?

Ik wel.

Ik stond namelijk voor Piet Snot op de gang te wachten.