“Twee grote armen om mij heen, een stem die zegt dat het wel goed komt. Eén die sussend zegt dat het hier echt niet zal gebeuren. Mijn onrust zakt weg, mijn snikken wordt zachter en mijn tranen minder.”

Ik was nog een kind en de grote armen zijn die van mijn vader. Hij is het die mij tot rust krijgt. Juist op die momenten dat mijn kindergedachten te ver gaan, de zorgen volwassen worden, dan is hij er om mij te sussen. Hij zorgt ervoor dat ik weer kind kan zijn. Hij neemt mijn zorgen weg. En dat doet hij door simpelweg te zeggen dat zulke dingen mij en ons niet zullen overkomen. Dingen als oorlog, aanslagen en dood.

Hoewel ik al lang geen kind meer ben, denk ik met enige regelmaat terug aan deze momenten. Fijne momenten. Momenten waarin ik mij geborgen en veilig voelde. Dat wilde ik ook voor mijn kinderen later.

Alleen kan ik het niet zeggen, zonder erbij te denken dat ik niks kan beloven. Ik kan die zekerheid en geborgenheid niet bieden. Het is schijn.

Je hoort, leest en ziet het bijna dagelijks. Er wordt niet geleerd uit het verleden. Mensen blijven strijden om macht, landjepik, geloof, you name it en het is een reden om anderen te verwonden of vermoorden. Kijk het nieuws, lees de krant, luister de radio en open social media en alle ellende komt je tegemoet. Het tijdperk van “dat gebeurt hier niet” is al lang verleden tijd.

Het gebeurt ook hier en waar je het vroeger “mond tot mond” pas na een week, of nog later, hoorde, zie je het nu met beeld bijkans nog eerder dan dat het heeft plaatsgevonden. Dat maakt de mens wellicht bang of in ieder geval realistisch.

Het besef van het gevaar, zo dichtbij en de mens in het algemeen zo nietig. Ik denk terug aan de geruststellende woorden van mijn vader:

‘Dat zal hier niet gebeuren!’”

Het gebeurt hier dus wel. Ook. En daar heb je totaal geen invloed op.

Geborgenheid en veiligheid, het is een gevoel dat een geruststellende werking heeft. Ik zal dit gevoel doorgeven aan mijn kinderen, maar nooit meer zonder de woorden: Het is schijn! in mijn achterhoofd.

Zou mijn vader dat ook gedacht hebben elke keer dat hij zijn grote armen om mij heen sloeg?