‘Ach wat een schattig broertje heb jij!’
Eva knikt braaf en geluidloos (is ook pas 1,5 jr). Van binnen grinnik ik, maar ik zeg niks. Wel denk ik het:

Het is een zusje, ze is een meisje en ZIJ ligt onder een ROZE deken. Voor mensen zoals jij die niet kunnen “determineren” of het een jongen of een meisje is. Jammer dat het je niet is opgevallen.

De vrouw wendt zich naar mij als ze vraagt: ‘Hoe heet hij?’
Oké dit wordt akward:
‘Saar.’

‘Saar?’ Herhaalt ze vertwijfeld. Het dringt niet direct tot haar door.
‘Bijzon…. O, het is een meisje!? Nou ja dat is stom, dat is mij geheel ontgaan. Sorry! Het is ook altijd zo moeilijk te zien bij die kleintjes hè!’

Zeker, maar je had het kunnen weten. Die roze deken schreeuwt het uit: ‘Het is een meisje!’

Maar vooruit het is soms lastig. Een baby is een baby en soms zie je het ook gewoon niet. Het kan dan wat verwarrend zijn als onbekende. Zeker als ouders hun kinderen en dan vooral meisjes in het blauw steken. Ja dat doe ik ook wel eens, want dat vind ik een mooie kleur en nee ik had niet liever een zoon gewild. Alleen tegenwoordig is er altijd wel iets waaraan je kan zien wat het geslacht van de baby is. Een speeltje, de speen, een dekentje en zie je het echt niet, zeg dan gewoon:

‘Wat een mooierd!’ Tenzij het niet zo’n knapperd is, dan volstaat “lief”. ‘Wat een lieverd!’

Na een praatje en nog een sorry van de vriendelijke vrouw, loop ik weer door met de meiden. Ik glimlach en ik hoop maar dat de vrouw zich niet al te vervelend voelt.

Dat doe ik tenslotte ook niet.