Baby’s huilen. Dat doen ze nou eenmaal allemaal. De één wat meer dan de ander. Maar zelfs de baby’s die weinig huilen, huilen ook wel eens. Dat weet iedereen. Ik ook en ik word er niet anders van.

Waardoor komt het dan dat wanneer ik in gezelschap ben van vreemden, ik mijzelf ineens hoor uitleggen wat de reden van het huilen is. Ook nog ongevraagd. Alsof ik een onbedwingbare dwang heb om het uit te leggen. Totaal onnodig natuurlijk en toch doe ik het.

Bijvoorbeeld laatst. We zitten in de wachtkamer bij de dokter en Saar begint te huilen. Dan hoor ik mijzelf ineens zeggen: ‘Je bent moe hè.’  En even later: ‘Ja, ik weet het, je bent het er niet mee eens. Maar soms is het niet anders. Mijn oma zou gezegd hebben’: ‘Keind het is niet anders.’ Zo’n onzin! Mijn oma heeft mijn kinderen, helaas, niet mee mogen maken. Maar ondanks dat, kraam ik er nog één uit: ‘Je hebt honger hè.’ Waardoor ik direct daarna denk aan wat de aanwezigen wel niet zullen denken. ‘Arm kind, die moeder weet gewoon dat ze honger heeft en het enige wat ze doet is benoemen waarom ze huilt. Steek er een fles in!!’

Jemig El, waarom doe je dat!? Vraag ik mijzelf na afloop af. Elke baby huilt wel eens. En al die aanwezigen zijn ook ooit eens baby geweest, hebben dus ook zeker wel gehuild omdat ze moe waren, honger hadden of gewoon geen zin. Bovendien is er nog nooit iemand geweest die er wat van heeft gezegd. Het zit in mij, blijkbaar wil ik graag dat ‘ze’ weten dat Saar een reden heeft om te huilen.

Als ik ’s avonds met Mark deel dat ik die onbedwingbare dwang heb, zodat ‘ze’ er niks van zullen denken, zegt hij: ‘ Lekker belangrijk. Elke baby huilt wel eens, zelfs die van ons!’