Als de dag van gisteren.

Eerste dag van de middelbare school. Ongemakkelijk in mijn lichaam, onzeker over mijn haren, mijn tenen en alles daartussen in loop ik door de gangen. Met voor mijn buik in mijn armen mijn nieuwe tas vol, te zware, boeken. Niet omdat ik de tas graag wil beschermen. Nee, omdat de tas mij in de steek heeft gelaten. Binnen een half uur, als brugklasser op de voor mij nieuwe school, scheurt de tas op meerdere plekken en zit er dus niks anders op dan dat ik de tas met beide armen voor mijn buik rond moet zeulen.

Welkom op je nieuwe school!

Een week daarvoor:
Samen met mijn moeder ben ik aan het winkelen voor mijn nieuwe schooltas. De geruite tas is in de mode. In het groen of rood. Mijn ouders willen een degelijke, stevige tas die lang mee zal gaan. De hippe, goedkopere versie lijkt minder stevig, waardoor deze afvalt. Ik baal ervan, maar begrijp dat mijn moeder het beste voor mij wilt. Het laatste wat ze wil, is dat ik voor schut zal staan wanneer de rugzak het vroegtijdig begeeft. Niet wetende dat het duurdere exemplaar doet wat het juist niet heeft beloofd; scheuren. Op meerdere plekken.

Je begrijpt, ik kreeg alsnog de goedkopere versie, die pas plaats maakte voor weer een nieuwe toen er een aantal jaar later iets anders in de mode kwam. De tas zelf was amper kapot te krijgen.

Waarom deze trip in mijn geschiedenis?

Omdat wij, terwijl ik dit typ, onderweg zijn naar onze nieuwe woonplaats. De kinderen hebben de eerste kennismaking met hun nieuwe klas. En ik heb precies niks, goedbedoeld, voor ze gekocht of geregeld. Ze hebben hun eigen outfit gekozen, zelf schrijfspulletjes of precies niks* in de tas gestopt en zijn positief gespannen. (Gijs gaat op pad met zijn lege nieuwe schooltas, voor zijn verjaardag gekregen van vrienden).

Oma heeft nog wel iets gedaan. Ze heeft Eva haar jurk iets aangepast met naald en draad, omdat ze die zo graag aan wilt vandaag.

Nu maar hopen dat haar jurk niet scheurt 😉