Sinds enige tijd. Wat zeg ik, al bijna een jaar, hebben wij een extra piemel in huis. Doodnormaal. Niks bijzonders zou je denken. Klopt. Gijs is een jongen en dus heeft hij een piemel net als papa.

‘Wel iets kleiner mam!’
– ‘Ja, wel iets kleiner.’

Tot voor kort gaf het dan ook niks. Maar net toen ik het aan onze opvoeding wilde wijten, kwam de omslag. Ineens is die extra piemel in huis wel interessant en vooral anders. Misschien omdat Gijs hem zelf ook ontdekt heeft. Of simpel doordat de meiden ouder zijn en meer bewust. De aandacht is er in ieder geval meer op gevestigd. En niet alleen thuis…

Samen met een vriendin en haar dochtertje lopen onze meiden door de winkel. Op een bepaald punt zijn ze de hoek om en als ze even uit het zicht zijn, horen we ze lachen. Op een manier dat je als moeder weet dat het een beetje gek is, baldadig, op kind niveau. Ik leg mijn oor te luisteren en hoor een duidelijke:

‘Blote piemel!’
Gevolgd door een lachsalvo van drie kleine meisjes.

Ik trek mijn wenkbrauwen op, zucht en denk: Moet dat nou zo hard!? Mijn vriendin kan er wel om lachen en zegt quasi sarcastisch: ‘En bedankt! Ze zit nog niet eens op school.’ ‘Sorry,’ zeg ik. Als we de hoek omlopen, zien we waar het om gaat. Mannen onderbroeken met op de verpakking een afbeelding van een model in zo’n witte onderbroek. Alsof ze denken dat we het gemist hebben, herhalen ze “blote piemel” luid en duidelijk en wijzen het ook nog even aan.

‘Er zit een onderbroek voor meiden. Er is niks bloots aan,’ zeg ik, in het voorbij lopen.

Hoe normaal je er ook over doet, het blijft anders dan je grote teen, punt.