“Corona ben jij nu te lang in ons leven of te kort? Of zijn wij gewoon hardleers?”

Corona, jij bent een bijzonder iets.

Als wij voor het eerst over jou horen, ben jij aan de andere kant van de wereld. Ver van ons bed. Wij maken grappen over jou en bagatelliseren jou en de schade die je aanricht.

Jij bent slechts een griep die de naam corona heeft gekregen. We nemen er nog een coronaatje op!

Ondertussen reis jij de wereld over. Zoals wij mensen dat ook doen en jij reist gezellig met ons mee. Soms opgemerkt, vaker onopgemerkt. Slim bekeken hoor. Jij krijgt meer en meer bekendheid. En met die bekendheid, de nieuwsberichten die langzaam doordringen, de persoonlijke boodschappen van mensen die er middenin zitten, komt het besef. De grappen worden minder.

Verdeeldheid onder de mensen ontstaat. Van overdreven gedoe over een griepje, tot, dit is menens.

Dan, op een donderdag, doe jij officieel je intrede in Nederland. De verdeeldheid neemt wat af, meer mensen nemen het serieus. Sommigen slaan op hol en rennen voor wc papier naar de winkel, anderen blijven nuchter en staan voor lege schappen.

Want, wie doet de inwoners van Nederland wat?

Tot het moment dat IC’s vollopen. Ook hier persoonlijke berichten naar buiten worden gebracht, een kijkje in ziekenhuizen wordt gegeven. De ernst in de ogen van artsen en verpleegkundigen te zien is.

We klappen voor de zorg. We halen boodschappen voor anderen. Brengen tekeningen bij ouderen. We zijn lief voor elkaar. Er is een bepaald gevoel van saamhorigheid.

Het WIJ-gevoel tegen jou, corona.

Het voelt fijn te weten dat we hier samen in staan. Wij kunnen dit. Samen sterk. Afstand houden. That’s all.
Mensen spreken over dat wij, de mensheid dit nodig heeft. Besef over het egoïstische, luxe, snelle leventje dat wij leven. Waarin overmatig geconsumeerd wordt. De verspilling van de natuur, de aarde. Wij worden wakker geschud. Dit is een les.

Nu weet ik even niet of wij nu te lang met Corona leven of te kort.

Het besef lijkt te verdwijnen.
De weken verstrijken, de grimmigheid neemt toe, het WIJ-gevoel wat kort zo fijn voelde verdwijnt. Het egoïsme keert terug en wie weet harder dan ooit.

Een econoom die moeiteloos 40.000 extra doden opoffert en met geen woord rept over de zorg die hiervoor nodig is. De emotionele schade die het aanricht. De overige patiënten die daardoor niet geholpen kunnen worden.

Mensen die elkaar verbaal afslachten onder posts over het wel of niet inkorten van vakanties, over leerachterstanden. Omdat ouders het thuisonderwijs en/of hun kinderen beu zijn, omdat anderen het wel fijn vinden, knus thuis of juist wel uitkijken naar die vakanties?

Ieder vanuit zijn eigen perspectief. Volwassen mensen die volledig losgaan op elkaar zonder gêne met gevloek en getier.

De politiek, die zogenaamd achter Rutte staat, omdat ze tenslotte als één in deze crisis moeten staan. Maar ondertussen het niet kunnen laten om toch net die puntjes van kritiek te uiten. Zouden zíj anders gedaan hebben.

Ik word moe en moedeloos van de hatelijke acties en reacties naar elkaar. Het WIJ-gevoel is er niet meer en ik vraag mij af of het er ooit was.

Corona ben jij nu te lang in ons leven of te kort? Of zijn wij gewoon hardleers?

Ik heb de antwoorden niet. De tijd zal het leren. Wel hoop ik met oog voor de ander. Samen kom je verder dan alleen.

#doeslief #gebruikjeverstand #metrespect en #samensterk #latenweonsnietgekmaken

Ook voor de kinderen, geef ze het goede voorbeeld en veel liefde!