YEAH de scholen heropenen!!!

Snel na deze eerste kreten van overwinning, blijdschap en opluchting in het land, volgen de mitsen en maren.

Protocollen, richtlijnen en extra maatregelen worden vrijgegeven. Schoolteams maken tijd vrij, verzamelen zich, horen aan, overleggen, schakelen en gaan voor de zoveelste keer de schouders eronder zetten om er het beste van te maken. Alles voor hun leerlingen en ouders. Vol goede moed en hier en daar misschien ook met wat frisse tegenzin en een klein beetje angst, doen ze het weer. Hulde!

Alles voor de leerling.

Zo snel als de tamtam gaat, komen de protocollen, richtlijnen en extra maatregelen bijna gelijktijdig ook bij de ouders terecht. Verontwaardiging, teleurstelling, boosheid en onzekerheid, het komt in ze op en het wordt massaal gedeeld. Lekker samen op sociaal media, elk alleen vanuit hun eigen huis.
Het is met alle informatie die tot ons komt tegenwoordig, verdraaid lastig om de kern te filteren. Ikzelf heb daar in elk geval soms last van en hoor dat ook van anderen. Weten we eigenlijk nog wel waar wij goed aan doen? Wat is op dit moment goed voor onze kinderen?

Hoewel ik, ook noodgedwongen, vooraan sta in het voorzichtig doen, heb ik mijn vraagtekens bij een aantal zaken. Helpt dat echt; mondkapjes voor jonge leerlingen, die er steeds aan zullen zitten? Is het haalbaar op een school om in de volle klas van 28 leerlingen te groeperen per 2 leerlingen? En hoe blij worden mijn kinderen als ze in quarantaine moeten met de hele klas? Niet.

Voor vaccineren op school ben ik niet bang. Zo ver is het niet.

Ik wens mijn kinderen hun lieve juf en de klas om zich heen om samen te ontwikkelen. Maar ik houd mijn hart vast voor hoe lang het deze keer weer zal zijn. Wanneer gooien ze de school weer dicht? Kinderen zijn flexibel, maar hechten ook aan structuur en voorspelbaarheid.

Het onderwijs is belangrijk. Daar zijn we het allemaal over eens.

Kan iemand mij dan uitleggen waarom het wordt aan- en uitgezet alsof het een lichtschakelaar is?