Hoewel ik er absoluut geen ster in ben, houd ik ervan. Dansen. Muziek harder en zwieren door de kamer. Met één kind en soms twee op mijn arm. Dicht tegen mij aan. Gierend van de lach bij een up tempo nummer of met een duim in hun mond tegen mij aan gevleid bij een ballad. Op zo’n moment zou ik willen dat het lied oneindig was, dat het duurde tot in de eeuwigheid. En alles om ons heen vergeten.

In het weekend danst Mark met ons mee. Dan is het helemaal gieren van plezier, want hij doet als het even kan, nog gekker dan wij. Voor de mensen die naar binnen kijken moet het er vreemd uit zien. We gaan met zijn vieren de hele kamer door, er wordt niet altijd geluisterd naar het ritme van de muziek en er wordt wel eens gebotst. Maar maakt het uit? Moet het allemaal mooi en perfect zijn? De meest imperfecte plaatjes, zijn de mooiste.

Daar hoort dit plaatje absoluut bij. Een gezin van vier, in hun makkelijke kleding, zwierend door de kamer op het ritme van de muziek. Even de wereld om je heen vergeten en gewoon genieten!

Voor heel even, dansen wij de sterren van de hemel en daar blinken wij in uit!