Pilletjes zijn binnen. We zijn de winkel amper uit of ik druk iedereen een pil in de handen. Als, deels onervaren, maar volleerde slikkers slikken de meesten de pil in één keer door. Eén kauwt en de ander…

spuugt hem kokhalzend weer uit.

Start drama. Ook pil nummer twee en drie spuugt ze in golfjes uit. Soap acteurs zouden jaloers zijn op haar acteer kunsten. Ondanks dat zij ze niet heeft, willen wij toch, op advies van de huisarts, dat ze die pil slikt. Mark neemt het over en ik loop met de anderen door.

Uiteindelijk wordt de laatste slok met medicijn twee uur later, aan het eind van de lunch met tranen gedronken.

Die avond en nacht, keer twee heeft ons wormenkind zo veel last van de jeuk dat het met tranen en weinig slaap gepaard gaat. Ik ga mij afvragen of die dingen niet al dood hadden moeten zijn en neem mij voor om overdag op inspectie uit te gaan. Klinkt zoveel leuker dan het is. Rillingen krijg ik ervan. Ik gruwel.

Overdag zoek ik, met mijn ogen, niet met mijn handen, minuscuul naar de wormpjes. Ik spot ze, houd mijn blik er strak op gericht, knipper niet en concludeer dat ze niet bewegen.

Ha! Jullie zijn dood! Opluchting en een gevoel van overwinning gaat door mij heen. Ik kan weer, enigszins opgelucht ademhalen.

De dag breekt aan dat we naar huis gaan. Alles inpakken, nog even spelen en gaan. Het duurt lang. Bij thuiskomst uitpakken en schoonmaken. Extra voorzichtig met die smerige bende. Boodschappen halen, koken en aan tafel. We zitten welgeteld vijf minuten als het wormenkind opspringt en begint te jammeren. Jeuk, jeuk!

Wat, jeuk!?? Dit kan niet. Hoop ik vurig. Tijdens het eten inspecteren dan maar. Niet aan tafel. Ik besluit dat ik niet ga wachten op ontlasting. Ik wil ze op heterdaad betrappen. Ik wil dat helemaal niet. O jongens. Goed, ik herpak mijzelf en kijk toch. Het zijn er twee. Ik roep Mark. Hij gruwelt en doet vol afschuw wat ik vraag. Blind bijschijnen, zodat ik het goed kan zien. Ik was het. Gooi de washand weg. Ontsmet alles, voor de zoveelste keer. En bel de ha maar weer.

Conclusie:
Het zijn waarschijnlijk toch geen aarsmaden.
Advies:
Opvangen en op consult naar de ha.

Dit is deel 2, lichtelijk hysterisch, ja er is een deel 3.