‘Het is niet zo erg’, hoor ik mijzelf zeggen. ’NIET ZO ERG?’, lijkt mijn duiveltje te zeggen, ‘NIET ZO ERG!??’

Stom, stom, stom! Het is WEL erg. Waarom zeg ik dat niet gewoon?

Wil je het echt weten? Het is namelijk nogal een waslijst. Ik zeg het niet, omdat:

• Ik geen zeur wil zijn
• Niet te hard wil overkomen
• Geen stennis wil schoppen
• Vriendelijk wil blijven
• Bang ben dat ik de ander kwets
• Verwacht dat er dan over mij geoordeeld wordt

….en zo nog meer redenen waarom ik het compleet tegenovergestelde zeg van wat ik denk. Als ik erop let, gebeurt het met enige regelmaat.

Heb jij dat nou ook?

Een voorbeeld. De kinderen zijn lekker aan het spelen in de speeltuin in de buurt en ik kijk van een afstandje toe. Terwijl wij er al even zijn, komt er een andere moeder met haar kroost aan. Zij volgen hetzelfde plan, kinderen spelen, moeder kijkt toe. Of moet ik zeggen de kinderen klieren en zij doet net of haar neus bloedt. Er wordt voorgedrongen, geduwd, omvergelopen, gescholden en geschreeuwd. Ik houd het nauwlettend in de gaten en verbaas mij over het feit dat de andere moeder niet ingrijpt. Wanneer Saar voor de tweede keer, met opzet, omvergelopen wordt, valt en zich echt zeer doet, zegt de moeder eindelijk wat. Tegen mij: ‘Ja, ze zijn een beetje wild.’

‘Tja, het zijn jongens hè’, zeg ik op mijn beurt. Schei toch uit, het zijn jongens hè. Dit zijn geen jongens, dit zijn etterstralen, die er enkel op uit zijn om te klieren. Dat kan je niet uitleggen door te zeggen dat ze een beetje wild zijn. Bovendien spreek je kinderen erop aan!

Ik besluit dat het speelmoment voor ons erop zit. We gaan naar huis, om onderweg bij een andere speeltuin verder te spelen.

En tijdens het weglopen, neem ik mij voor om mijn duiveltje wat vaker te laten spreken. Met respect dat dan weer wel. Dan maar geen lieve, vriendelijke, rustige en begripvolle moeder.

‘Het is niet zo er…

HET IS WEL ERG!’