‘Wanneer gaat die morfine zijn werk doen?’

Ik zie de schrik in hun ogen. Direct vliegt mijn zus de gang op. Het wordt voor mij wat vaag, wazig.

Ineens staat de kamer vol. Ze doen gehaast. Waarom!? Dan staat er plots een verpleegkundige vlakbij mijn bed. Ze drukt hard met twee handen tegelijk in het vochtinfuus.

Het volgende moment rennen ze mij met bed en al door het ziekenhuis, de gang over. ‘Niet zo hard’, roep ik nog. Maar komt het wel uit mijn mond? Wanneer ik weer even bij ben, lig ik op de OK en zegt een heel vriendelijke man dat ik rustig ga slapen. Het zal wel en ik zak weer weg.

Wanneer ik wakker word, lijkt het of ik droom, alles om mij heen is vaag. Er loopt een schim langs. Het is een persoon, tenminste dat denk ik. Ik wil wat zeggen, maar het komt pas veel later uit mijn mond en dan is de persoon die langsliep allang voorbij. ‘Focus EL, focus!’ Spreek ik mijzelf toe. Het lukt niet, ik ben te moe.

Dan hoor ik iemand vlakbij mij. Ik doe moeite om te horen wat er gezegd wordt en net als ik het wil opgeven hoor ik zijn stem. JA, die ken ik. Alsof het automatisch gaat, begin ik zacht te huilen en hij pakt mij vast.

Ik vraag hem wat er allemaal weg is.

‘Je eileider en de zwangerschap.’
‘En mijn baarmoeder?’
‘Die zit er nog.’
‘Gelukkig maar’, en ik zak weer weg.

Het herstel is pittig. Doordat de eileider door de zwangerschap is geknapt, ben ik in shock geraakt en heb ik flink wat bloed verloren. De meeste mensen zijn lief voor mij (ons) en veel mensen zeggen dat ik er ook best verdriet van mag hebben. Daar ben ik niet zo van. Het is zo en met huilen wordt het niet anders. Dat is mijn verstand.

Maar wanneer ik drie dagen later ontwaak uit een droom waarin ik ben bevallen van een dochter en ik iedereen vol trots meeneem tot aan haar wieg, is daar mijn gevoel.

De tranen rollen geluidloos over mijn gezicht.

Er zal geen baby komen en ook geen visite. De droom is vervlogen, de wens is weer een wens.