Een groot gezin, een eettafel vol verhalen, kamers gevuld en mijn hart nog voller. Overvol. De lieve mensen om mij heen weten het of het zal ze niks verbazen.

De mensen daarbuiten. Wat zullen ze denken, wat zullen ze vinden? Vier is geen gemiddeld aantal en wat nou als het er ook nog twee zouden zijn. Ik ben gezegend met drie gezonde kinderen. Drie allerleukste, mooiste, grappigste kleine wezentjes. Zij vullen mijn hart. Het loopt al over van liefde.

Daarbij, ik wens het anderen zo toe. Anderen bij wie de wens al langer aanwezig is, bij wie er nog geen hummeltjes rondlopen.

En toch…

Dat gevoel. Het gevoel dat tegen mijn verstand in spreekt. Nog één keer de ervaring, de spanning, ja ook de zware zwangerschap, de magische bevalling met nog zo’n prachtig wezentje, als alles goed zal gaan.

Dat gevoel.

Het blijft als een goed bewaard geheim in mijzelf. Met een paar dierbaren heb ik beschaamd mijn geheim gedeeld. Waarbij ik benadrukt heb nu heel gelukkig te zijn, gezegend met drie gezonde kinderen en wetend dat het onverstandig zou zijn. Vanwege mijn ziekte, mijn lichamelijke gesteldheid van de laatste jaren. Maar waar nu eindelijk meer verbetering in zal komen. En daar moet ik van gaan genieten. Het delen van mijn geheim is een monoloog waarin mijn verstand spreekt en ik de uitkomst al weet. Beschaamd komt ook heel kort mijn gevoel ter sprake. Het gevoel en de wens voor een vierde, de volle eettafel.

Waarom dat gevoel? Het verstand is zo zeker.

Een vierde. De wens, de liefde en het geluk. Dat hangt niet af van anderen. Het gaat om ons en om ons alleen.

Het gevoel, mijn tot nu toe, goed bewaarde geheim blijft tot op heden enkel een gevoel ❤