Ik heb haar als baby gebracht en vandaag haal ik haar als kleuter voor de laatste keer op.

Wow in één zin is de tijd voorbij gevlogen.

Een kleine 4 jaar geleden stond ik daar stoerder dan ik mij voelde met haar op mijn arm. Ik overhandigde onze kleine meid aan haar eerste leidster, die haar vervolgens in de baby-kennel legde. Mijn kleine meisje… slik.
Ik vergat dan ook bij het weggaan om de blauwe plastic overschoenen uit te trekken, waardoor ik opnieuw moest aanbellen om naar binnen te mogen. Vast een zogenaamde beginnersfout. Daarna ben ik het niet meer vergeten.

In de afgelopen jaren is zij van een klein fragiel meisje uitgegroeid tot een kleuter. Met kleine stapjes en wat hulp is ze fysiek en psychisch gegroeid. Ze heeft geleerd om zich (voor zover een bijna 4- jarige dat kan) staande te houden in een groep en heeft vriendjes gemaakt. Veel van haar vriendjes zijn al naar de kleuterklas gegaan en nu mag zij ook bijna. Zij heeft er zin in! Heeft het veel over school. Wil er graag kijken en vraagt hoe lang ze nou nog moet wachten, want het duurt zo la-hang!

Haar laatste dag was prima. Ze heeft een feestje gevierd, nog even geboefd en de dag afgesloten met dikke knuffels voor de juffen. Voor haar was het bijna een dag als alle anderen.

Voor mij… best een beetje melodramatisch. Als in “het einde van een tijdperk”. Boehoehoe…en weg met die tranen.

We hebben er nog twee, gelukkig maar. Dus juffen tot na onze vakantie! 😉