Er komt een meisje aangelopen en voor onze tent blijft ze staan.

‘Hoi’, zeg ik.
‘Hoi’, zegt het meisje.

Ik schat haar rond Eva haar leeftijd. ‘Ik kom even bij jullie kijken.’ En met dat ze het zegt, opent ze het hekje en staat ze op ons terras. ‘Jullie zitten te eten’, stelt ze vast.

‘Euh ja.’

Ze kletst honderduit, terwijl ze van onze duplo een toren bouwt en nog een. Wij eten ondertussen rustig door. Met een schuin oog houd ik zoekende ouders in de gaten. Ik kijk links en rechts, maar niemand lijkt haar in de gaten te houden of haar te zoeken. Het meisje zelf lijkt allerminst verlegen of verdwaald. Ze pakt en bekijkt al het speelgoed dat op het terras ligt, vraagt van wie het is, om het vervolgens aan Eva of Saar te geven. De aandacht voor het eten is bij onze meiden verdwenen. Alle ogen zijn gericht op het meisje dat is komen aanwaaien.

Ze staat al minstens tien minuten bij ons te socialiseren als ik nog maar eens rondkijk. Nee, nog geen zoekende ouders.

Waar komt ze nou vandaan? Moet ik op zoek gaan?

Ze zullen haar vast missen. Inmiddels weet ik wel het een en ander over haar. Ze is drie jaar oud, verblijft in een tent (daar zijn er heel wat van op een camping) en heet Meike. Aangewaaide Meike, alsof ze ons al jaren kent.

Wanneer Eva met moeite de minimale hoeveelheid eten binnen heeft, mag zij van tafel om met Meike te spelen. De meiden vermaken zich uitstekend. Ze pakken nog meer speelgoed uit de tent, proberen te badmintonnen en bouwen samen een zandkasteel. Na 20 min spelen, en nog geen zoekende ouders, moeten de meiden plassen. Terwijl ik mij over Eva ontferm, rent Meike weg.

Na het plassen rent Eva verwachtingsvol en enthousiast terug naar buiten. Op zoek naar Meike.

Maar we kunnen haar niet vinden.

Net zo mysterieus als ze kwam aanwaaien, is zij ook weer verdwenen.

‘Dag Meike, kom je nog eens aanwaaien?’