Zeg ik ja, zegt zij nee. Zeg ik links, gaat zij rechts. Wil ik helpen, mag dat niet.
En mag ik helpen, dan wil ik dat niet (meer). Lekker puh!

Grapje! Niks grapje. Soms denk ik echt: ‘Zoek het even zelf uit! Net moest je het zo nodig zelf doen en nu het niet lukt, ben ik goed genoeg om te helpen. Je probeert maar wat harder!’ Ik denk het, maar voer het niet uit in de praktijk. Dus help ik haar. Stiekem ook enorm vereerd en blij dat ik haar een keer mag helpen. Want zo voelt het soms echt. Als een eer dat ik mag helpen.

Wij hebben namelijk wel eens strijd. Zij en ik. Het botst. Zij vindt iets en ik vind het anders en zij is weinig buigzaam. Dat wat zij vindt is zo, wil ze zo en doet ze ook het liefst zo. Totdat het niet blijkt te lukken, dan laat ze mij bij Gods gratie helpen. Met pijn en moeite. Ze wil nu al niet toegeven dat ik misschien gelijk heb, het beter weet of het beter kan. Toegegeven, het is een dingetje.

Met haar vader heeft ze dat niet of zelden. Tussen hem en haar blijft het hangen bij “hij zegt ja en zij zegt nee”. Gaat hij links, dan gaat zij uiteindelijk ook links en voor hulp loopt ze zelf naar hem toe.

Mijn oma zegt dan: “Een garnaal heeft ook een kop.”

Correctie:

Mijn oma zegt zei dan: “Een garnaal heeft ook een kop.”

Bovenstaande tekst past zeker bij mij en mijn dochter, maar is ook één op één toe te passen op mij en mijn moeder toen ik klein was. Ik ben de garnaal in dit verhaal en zij heeft het dus niet van een vreemde. Voor mijn ouders was mijn zus een makkie en toen kwam ik. Weet je nog zo’n ouderwetse fietsmand? Mijn zus zat daar keurig in en verroerde geen vin. Ik bungelde tijdens het eerste fietstochtje, met nog één been binnen, met de rest van mijn lijf over de rand van die mand. Gelukkig was er een voorbijganger die mijn moeder waarschuwde en mij een hersenschudding bespaarde. Gevolg: een tuigje. De eerste van meer kan ik vertellen. Nee geen trauma aan over gehouden.

De herkenning, de verhalen van vroeger, het is allemaal even mooi. Ze is een kleine ik. Ontzettend lief en soms stronteigenwijs. Mijn oma zou meer dan trots zijn geweest en zich kapot hebben gelachen. Af en toe stel ik mij buigzaam op en lach ik erom, pak haar beet en knuffel haar eens flink. Daar moet ze op zo’n moment echt helemaal niks van weten! Ook dat herken ik, in…

onze kleine, geweldige garnaal!