Als Gijs en ik in de ochtend zijn zussen naar school hebben gebracht, gaan wij vaak op pad. Soms een bijzondere activiteit, als in een uitje, soms op visite en soms de dagelijkse boodschappen. Zoals ook deze ochtend.

In de hema, is waar wij starten. Terwijl Gijs zichzelf voort beweegt in de buggy door zijn lichaam naar voren en achter te bewegen, kijk ik rond bij de baby kleertjes. Heerlijk dat ik hier weer kan shoppen! Af en toe stuur ik, of iemand anders Gijs even bij, zodat hij lekker rond kan blijven rijden. Daarna gaan we door naar de boekwinkel en daar voel ik dat ik naar de wc moet.

Als we weer buiten lopen en van koers afwijken, vraagt Gijs waar wij heen gaan. Ik vertel hem dat ik moet plassen en laat achterwege dat ik ook voel dat ik moet ontlasten. Dit woord bedenk ik ter plekke. Want laten we eerlijk zijn, niet het hele plein hoeft te weten dat ik moet poepen.
We weten tenslotte allemaal hoe graag een peuter deze informatie deelt. Met iedereen.

Binnen in de zaak insinueert de medewerkster dat het Gijs is die naar de wc moet en ik ontkracht dat niet. Nadat ik ons in de wc heb geparkeerd, neem ik plaats en dan start het live verslag:

Gijs: Moet jij plassen mama?
Ik: knik

…plons…

Gijs: PLONS!? Dat is een POEP!

…plons…

Gijs, opgetogen: Dat is al de tweede POEP!

…plons…

Gijs, verheugd: POEP, POEP, POEperdePOEP! Mama jij zit te poepen!!

…plas…

Gijs: ÓÓK een plas mama. Goed zo!

Ik krijg nog net geen applaus en als we de wc ruimte uitkomen hoop ik even dat niemand ons gehoord heeft. Maar dat gevoel is snel weg. Iedereen poept, alleen doen de meesten liever alsof dat niet zo is. Inclusief ikzelf. En daar maakte mijn live verslaggever zojuist een eind aan.

Ik geef het toe: Ik ben een poeperd.

Note: het baby shoppen is niet voor onze vierde, want die is er niet, maar voor lieve vriendjes/ vriendinnetjes.