Een harde klap, gevolgd door gehuil, intens.
Dit is mis.

Vijf minuten daarvoor. Gijs ligt als eerst op bed, Saar daarna en als laatst gaat Eva naar boven. Vanavond besluit ik dat ik een keer beneden blijf. In rust mijn make-up eraf halen, iets makkelijks aantrekken. Maar zover kom ik niet. Want terwijl ik de panda vlekken aan mascara en oogpotlood weg was, hoor ik een harde knal, gevolgd door luid gehuil.

Heel kort twijfel ik, voordat ik naar boven ga. Dit is menens. Hop, gauw de trap op. Bij binnenkomst van Eva haar kamer zie ik haar met haar pop op bed zitten en Mark er tegenover. Ik kan zo snel niet ontdekken wat er is gebeurd. Eva zit vrij veilig midden op het bed, Mark is oké. In de kamer lijkt alles heel. Dan ziet Eva mij door haar tranen heen en zegt met lange uithalen:

Pa-pa he-eft m-met mijn pop ge-gooid!

“Papa” in kwestie kan zijn lachen amper inhouden en doet of hij hoest terwijl hij proest.

Ik, in het verleden een echte poppenmoeder, kan haar verdriet begrijpen, schuif naar haar toe en sla mijn armen om haar en haar pop heen. Ze vertelt met horten en stoten precies hoe het is gegaan. “Ach meisje toch”, zeg ik. Waarop Eva nog harder begint te huilen en haar diepste angst kenbaar maakt:

Nu ben ik bang dat papa ook met ons heeft gegooid toen wij baby waren.

Bij mij ontsnapt nu ook een lach en zo goed als ik kan vertel ik haar geruststellend grappend:

Hij heeft jullie wel bijna verzopen in het badje, maar hij heeft nooit met jullie gegooid.

Mark voegt eraan toe:
Nee dát zou ik nóóit doen.

Ze lijkt gerustgesteld en vraagt gelukkig niet wat “verzopen” betekent, haha. Tot slot troosten Eva en ik de pop voordat we haar instoppen bij Eva in bed, want na deze traumatische ervaring mag ze wel bij haar “mama” slapen.