Slapen, niet slapen, samen slapen. Het is een hot issue als je het mij vraagt. Het naar bed gaan, in bed blijven, doorslapen, wel of niet samen slapen, het komt regelmatig langs. In gesprekken, maar ook is het een veelbesproken onderwerp op social media. Natuurlijk vooral onder de moeders. Zo las ik laatst een artikel van een slaapexpert, waar ik zo mijn twijfels bij heb na het lezen van het artikel. De titel van het artikel:

Man eruit, kind erin.

De titel trekt mijn aandacht, waardoor ik erop klik en begin te lezen. Strekking van het artikel: de moeder voedt en verzorgt het kind en het kind heeft de borging van zijn moeder nodig. Dat is de natuur. Voor ieder zijn nachtrust is het, volgens dit artikel, het best wanneer manlief na de geboorte verhuist naar de logeerkamer. Als je die hebt, anders wordt het de bank. Arme man! Nee, nee, geen medelijden, zo is het nou eenmaal bedoeld en beter voor iedereen. Het kind heeft de moeder nodig, zeker tot het 10 jaar is, ook gedurende de nacht.

Dusss…

Ik draai het even om, gewoon voor het idee.

Samen kiezen we ervoor om de wens ouders te worden in vervulling te laten gaan. Als dit lukt, worden wij samen trotse ouders van zo’n lief klein baby’tje. Mijn vriend ontpopt zich als een ware oervader. Het wiegje zet hij strak naast zijn bed. Hij neemt de nachtvoedingen van mij over. Wat een held! Maar hij slaat er lichtelijk in door. Zodra de baby slaapt, mag er geen licht meer aan, er mag geen geluid meer gemaakt worden en geknuffeld wordt er al helemaal niet. Stel je voor! Straks wordt de baby wakker! Hij moet er niet aan denken. Na elke nachtvoeding vindt mijn vriend het te knus en wil de geborgenheid aan zijn baby tonen. Hij hoeft zijn wiegje niet in, nee stevig en dichtbij papa. Lekker samen slapen. Op nacht vier merkt hij echter op, dat ik, niet echt stil genoeg ben/lig en ik mij te weinig inleef in het kleine wezentje dat ons leven heeft verrijkt. Aan het eind van week twee is hij het zat. Hij verwijt mij dat ik te weinig rekening houd met de baby en wijst mij erop dat het voor iedereen beter is als ik de logeerkamer opzoek.

‘Je weet vast wel de weg. Trap op en eerste deur rechts.’

Met, spreekwoordelijk, mijn staart tussen mijn benen, pak ik mijn kussen en loop naar de logeerkamer. In mijn hoofd de gedachte het is vast een fase, het waait wel over. Wanneer ik mijn kussen heb geïnstalleerd, de dekens over mij heen trek en even in stilte lig, denk ik terug aan het moment waarop wij de beslissing namen om samen te proberen de wens in vervulling te laten gaan. Samen hebben wij gefantaseerd over hoe het zou zijn. Een baby van ons samen, die ons leven zou verrijken. De baby zou erbij komen. Het is nooit bij mij opgekomen dat de baby mijn plek zou innemen, letterlijk. Ik moet mij er maar in schikken, het is tenslotte beter. De baby heeft de ouder nodig, ook in de nacht, wanneer iedereen de ogen dicht heeft en de dag voor zichzelf verwerkt. Slapend, wanneer je onbewust beweegt en ja het bed is niet groot genoeg voor iedereen.

Het is een fase, denk ik weer, voordat ik in slaap val. Hopelijk, want ik wil mij niet bedenken wat dit op langere termijn zal inhouden voor ons als gezin in het algemeen en ons als partners in het bijzonder. Overdag werkt hij en de nachten brengen wij niet meer samen door…

Meneer de slaapexpert, wat ben ik blij dat het in ons geval slechts voor het idee is. Ik moet er namelijk niet aan denken. Enorm gelukkig met onze kinderen, die gedurende de nacht de geborgenheid voelen van hun eigen vertrouwde bed en ik de geborgen- en genegenheid van mijn vriend.

Zij blij, wij blij! En iedereen begint weer uitgerust aan een nieuwe dag!