Ieder heeft zo zijn eigen rituelen. Saar en ik ook. Een heleboel zelfs. Soms wijken ze iets af. Maar Saar is vrij precies in haar rituelen. Zo “hebben wij” een ritueel voor het avondeten.

Het begint al tijdens de voorbereidingen in de supermarkt. Dan vraagt ze:

‘Mama, koekoeken eten?’
– Nee, we gaan geen pannenkoeken eten.
‘Brood eten?’
– Nee, ook geen brood.
‘Eten dan?’
– Vandaag eten we wok: rijst met groenten.
‘Ik nee lekker!’

Vertel mij iets nieuws.

We hobbelen verder. Halen de rest van de boodschapjes uit de schappen en plaatsen deze in de wagen. Bij het betalen helpt ze en we lopen gezellig naar huis. Ze speelt, binnen of buiten. We halen haar zus van school en ze doet een dutje. Genoeg afleiding gedurende de dag.

Maar als ik start met koken, is ze opnieuw daar. Ik hoor haar voetstappen richting de keuken komen, haar hoofd verschijnt om de hoek van de muur en met haar liefste glimlach vraagt ze:

‘Mama, koekoeken eten?’
Haar stem schiet een paar octaven omhoog.

– Nee, we gaan geen pannenkoeken eten.
‘Brood eten?’
– Nee, ook geen brood.
‘Eten dan?’
– Vandaag eten we wok: rijst met groenten.
‘Ik nee lekker!’
– Goh.

Zij hoopt iedere dag op “koekoeken” of brood.

Ze draait zich om en loopt weg. Terug naar haar spel. Dan weet ik al, het wordt weer niks vanavond.

Eet smakelijk!