Hij slaat. Zij niet. Het mag. Van mij. Eén keer. Zodat hij het nooit meer doet. Het mag niet. Van de leerkracht. Het doet er niet toe. Ze zal het niet doen. Wat ik ook zeg. Hoe we ook oefenen. Zij slaat niet. Zij wordt geslagen. Zomaar. Om niets. Zonder ruzie of onenigheid. Plotseling. Onvoorbereid. In de rij. Bij de gym.
We zijn ermee bezig. Ik knik begrijpelijk.
Klaar. Over. Tot ziens. We spreken elkaar.
Op de fiets komt het onbegrip. Mijn hoofd herhaalt:
We zijn ermee bezig. Ik knik. Ik knik!?
Hoezo ik knik? Ik hoor helemaal niet te knikken. Knikken doe je als je het begrijpt. Dit begrijp ik niet. We zijn ermee bezig. Dus? Wat houdt dat in? We letten erop, maar we kunnen het niet altijd voor zijn. Dus. Hij slaat. En schopt, bijt en knijpt.
Mijn kind. Een kind dat niemand slaat. Een kind dat deelt en zorgt. Zichzelf vergeet. Ze wil geen koekjes mee naar school, want iedereen wil haar koekje en dan heeft ze er zelf geen. Zij. Mijn kind.
Zij heeft er last van. Ze zegt het. Met woorden. Weinig woorden. Maar ik weet het. Ik zie het. Ze vertelt het. Met gedrag. Veel gedrag. Het past niet. Bij hoe zij is. Ik herken haar niet. De tranen zitten hoog. Om niks. Om alles. Ze vloeien rijkelijk. Praten doet ze niet. Tranen vertellen het verhaal. Mijn armen om haar heen. Troost. Kon ik maar meer.
We zijn ermee bezig.
Ik begrijp niet waarom ik knik.
Misschien een late reactie maar wel een belangrijke denk ik..
Ik was dat meisje. En heb ‘m uiteindelijk een mep verkocht. Het hielp, voor even maar het gevoel bleef. Ik werd de boodschapper tussen de meiden, de kliekjes meiden, de infiltrant het meisje dat met iedereen kon maar eigenlijk nergens bijhoorde. Thuis huilde ik, veel maaar kon het niet vertellen. Ik voelde verdriet maar had er nooit woorden voor. Mijn moeder begreep mij niet en had besloten mij moedige te maken door mij positief aan te moedigen. Lief bedoeld maar niet wat ik nodig had. Dat weet zij nu. Een arm, troosten, iemand die mijn tranen liet lopen. Dat had ik nodig…
Lieve Jarine,
Ik lees je reactie en voel de pijn. Het zijn zulke ingewikkelde situaties. En jouw pijn, maar ook die van jouw moeder zijn voelbaar. Ze bedoelde het goed, maar je had iets anders nodig.
En nu we zelf moeder zijn, doen we ook dingen uit liefde, hopende dat later blijkt dat we het juist(e) hebben gedaan.
Liefs Ellen