Ik heb de quote welgeteld twee, hele, tellen geleden bedacht.

Nooit doen, gewoon niet. Regel voor alle ouders, spreek nooit uit dat ze zo lief aan het spelen zijn. Zelfs niet in gedachten. Dat blijkt maar weer. Snip en snap. Ze slaan elkaar nog net niet de hersens in. De vakantie is begonnen en het lijkt wel alsof iedereen moet acclimatiseren. Aanpassen aan het 24/7 bij elkaar zijn.

Ik heb er zó naar uitgekeken. Het samenzijn en dat zonder tijdspad. Héérlijk! Ik ben iets, zeg maar gerust veel, te romantisch geweest. Mijn geduld en rust wordt op de proef gesteld en tot het uiterste gedreven. Na vijf dagen, elkaar niks gunnen, treiteren, gejammer en 35+ graden rijs ik uit mijn pan.

Houd nu eens op!
Vinden jullie dit gezellig?

Voor ze antwoorden, zeg ik: Ik niet!

Doe eens lief, speel samen, deel of niet. Blijf dan zo ver mogelijk uit elkaars buurt. Adem en laat ademen, letterlijk. Geheel volgens verwachting gaat het niet zonder slag of stoot, maar het lijkt erop dat mijn uitbarsting heeft geholpen. De middag verloopt liefelijk. Als we in een film zaten speelde er op de achtergrond een zoet liedje en zou er nu een vlinder door het beeld vliegen.

Zonder muziek en zonder vlinder moet ik het doen met schaterlachen en waterspetters. Niet geleerd van mijn eigen les, zeg ik:

Wat zijn jullie lief aan het spelen!!

Met als resultaat dat ik de aandacht naar mijzelf toe trek en drie maal een plens water over mij heen krijg. Het startsein voor een watergevecht.

Zo kom ik de vakantie wel door!