Ik slaak een diepe zucht. Nog drie nachtjes slapen en dan is het zover. Hij en ik. We tellen samen af. Al kijkt hij er meer naar uit dan ik. Hoewel, gistermiddag zei hij geen zin te hebben. Ach we gaan het beleven. We moeten wel. Maandag is de grote dag:

Dan mag ook Gijs naar school!

Bekenden weten dat ik niet het: vlag uit-spring een gat in de lucht-champagne popper-groot feest- type ben als het de eerste schooldag van de kinderen betreft.

Ik ben overigens ook niet het: zet je grootste zonnebril op, voor de biggelende tranen type.

Ik ben het type: buikpijn; ik lach en uiterlijk lijk ik prima oké, maar van binnen… oei oei. Helemaal deze keer, nu Gijs naar school gaat. Hij is de jongste en bezorgt mij het pre- adolescentie-lege nest syndroom. Nu dat hij ook vijf dagen per week weg zal zijn, sluit ik een stevig potje janken bij thuiskomst, alleen op de bank, niet uit.

Het zal wennen zijn.

De stilte, de rust, de reductie van het aantal keren “mámá”, geen billen vegen, niet struikelen over speelgoed, maar vooral het gemis van het gezellige gekeuvel, al zijn verhalen, zijn armpjes om mijn nek bij spontane knuffels en zijn lieve woorden: Mama, ik vind jou zoooo lief! Niet meer samen op pad. Wat ga ik hem ongelooflijk missen. Dus nee, bij mij gaat er geen vlag uit, ik spring geen gat in de lucht, de champagne blijft dicht, het grote feest sla ik over en de grote zonnebril laat ik daar waar de tranen komen: thuis. Ik zal eraan moeten wennen.

Nog drie nachtjes slapen en dan is het zover. Ik leg de zakdoeken vast klaar voor mijn potje janken, me-myself-and I helemaal alleen op de bank.

En daarna? Daarna droog ik mijn tranen en duik ik snel mijn bed weer in. Dekbed tot onder mijn neus en wekker aan. Ik ga starten met het wegwerken van de opgebouwde moeder-vermoeidheid van de afgelopen 8 jaar.

Bijkomend voordeel: slapend is de schooldag zo om.

Ik kijk nu al uit naar het moment dat mijn wekker gaat en ik ze allemaal weer kan ophalen.

Hopelijk met blije snoetjes en vol verhalen!