Ik ben te hard voor je, uit liefde.

Ik wil je behoeden voor het kwade. De woorden, de blikken. Die onschuldig lijken, maar hard binnenkomen. Ik wil je harden tegen de buitenwereld. Je sterk maken. Zorgen dat het je niet deert. Het je niet raakt. Dat het je niet uit balans brengt.

Ik wil dat je jezelf bent. Mooi, puur, lief, behulpzaam, grappig. Niet de kameleon die je kan zijn. Aanpassen aan wat gewenst is, erin passen, erbij horen.

Ik wil dat je doet wat jij wilt. Wat jou blij maakt. Ongeacht wat een ander wilt. Kiezen voor jezelf. Zeg eens nee. Oefen ermee. Zeg je nee tegen een ander, dan zeg je ja tegen jezelf. Dat moet goed voelen. Probeer het.

Ik wil je behoeden voor dat wat ik heb gevoeld en ervaren en waar ik niet tegen (op) kon.

Ik zeg soms:

Niet miepen, kom op!

Omdat ik denk dat het je zal helpen. Het je sterker, stoerder maakt. Dat dacht ik echt. Totdat ik een gedicht las, op een doodgewone dag en ik bijna de laatste regel niet meer zag. Hoe gehard ik ook ben, het kwam binnen. Hard en ik werd zacht. Ik besefte:

Ik wil dat je bent wie je bent, dat je mag zijn hoe jij wilt zijn en dat je er, net als ik, gewoon gaat komen. Zonder dat ik je hard, maar met een extra knuffel.

Lieve Eva,

Ik zal je zacht laten zijn en je er liefdevol mee leren omgaan, zodat je de harde dingen zelf kan verzachten.

Dikke kus je mama