Een avond in maart. Sport, spel, muziek, een wijntje, biertje, jij en ik en een heleboel anderen.

Jij stond naast mij. Open en bovendien met humor. Als ik eraan terug denk verschijnt weer die glimlach op mijn gezicht. Jij speelde vals. Zo opzichtig dat ik het niet erg vond. We lachten en praatten. Zonder te flirten. Geen mooie praatjes over hoe knap ik was, nee, ik kon er mee door. Dacht je. Zonder je lenzen in te hebben. Haha, wat een verademing! Geen spelletjes, geen poespas. Het was oprecht ontspannen.

We zoenden. Later op de avond. Gevolg van miscommunicatie. Jij gelooft dat niet. Jij denkt nog steeds dat er sprake was van opzet. Ik weet beter. De avond ging voorbij. Net als de dag en we gingen elk een andere kant op. Jij met mijn nummer en ik bewust zonder. Afwachtend en nieuwsgierig of je van je zou laten horen. Die avond had ik ook jouw nummer. Je liet er geen gras over groeien. Deed niet moeilijk, speelde niet “hard to get”.

Ik ben destijds gewaarschuwd: Wat móet je met hem!? Werd mij gevraagd. Of ik wel wist wat voor dwaas jij bent.

Nee, dat wist ik niet. Nu, bijna 10 jaar later, weet ik een stuk meer over je. Maar dwaas…

Dwaas of niet, ik heb de eer jouw vriendin te mogen zijn. Ik prijs mij gelukkig!

Bedankt dat ik “ermee door kan”.

Jij bent ook best oké. Zonder én met mijn lenzen in. 😉❤