‘Zo jij hebt er veel!’

Hij kijkt naar de meiden, naar mij en weer terug naar de meiden. Voor als ik het nog niet begrijp, herhaalt hij het.

‘Zo jij hebt er veel!’ En daar achteraan:
‘Zijn ze allemaal van jou?’

Ik kijk voor de zekerheid rond om te zien of de kinderen van mijn vriendinnen niet ook in de buurt zijn en als blijkt dat het inderdaad enkel onze meiden zijn, antwoord ik bevestigend:

– ‘Ja, die zijn allebei van mij.’

‘En er komt er nog één aan zie ik’, zegt de man.

– ‘Ja, dat klopt.’

‘Jij houdt zeker van kinderen. Vind je moeder zijn erg leuk!?’

Hij zegt het met een mengeling van verbazing en verwondering. Ik lach erom en laat zijn verbazing verdwijnen door enthousiast te beamen dat ik moeder zijn erg leuk vind.

De man lacht.

‘Is het weer een meisje?’

– ‘Nee, het is een jongetje.’

‘O dat is wel heel leuk dan. Een jongetje erbij! Gezellig hoor.’

Deze meneer spreekt mij direct aan en ik waardeer zijn openheid. Sinds ik zichtbaar in verwachting ben, zijn er meerdere mensen geweest die hun “medelijden”, zorgen en of verbazing hebben getoond. Met een blik of een enkele zin: ‘Zo zo, pittig hoor!’ ‘Nou jij liever dan ik.’ Of: ‘Dat is snel!’

Maar zo voelt het niet. Wij zijn er meer dan blij mee. Het was en is een wens. En natuurlijk is het van tijd tot tijd zwaar (zeker nu op het eind) en zal het straks druk(ker) zijn met drie kinderen. Maar ook nóg gezelliger en daar kijken wij met zijn allen naar uit!

“Hoe meer, hoe leuker!”