Een aantal jaar geleden las ik een interview over een Nederlandse actrice die in België woonde. Zij liet zich in het interview uit over de ongemanierde Nederlandse kinderen en dan met name het ongemanierde gedrag tijdens het diner.

Ik nog kinderloos, maar zelf altijd een voorbeeldig kind geweest (aan tafel), vond het nogal uit de hoogte en kleinerend hoe deze dame stigmatiserend sprak over het slecht opgevoede Nederlandse kind. Bovendien, dat valt toch wel mee en hoe moeilijk kan het zijn, een kind tafelmanieren bij brengen.

Nu, wat jaren en twee kinderen later, denk ik wel eens terug aan dat artikel. Het ongemanierde Nederlandse kind. Ben ik er ook twee aan het groot brengen? 

Absoluut niet! Nummer één is al ‘gelukt’. Met zeer weinig moeite moet ik toegeven. Ze zit aan tafel, eet en houdt het ook nog lang vol. Natuurlijk omdat wij heel goed opvoeden en het ontzettend gezellig hebben aan tafel.

Alleen blijkt bij nummer twee dat wij toch niet uitblinken in opvoeden, want nummer twee zit niet aan tafel, dat dan weer wel (vast in haar kinderstoel), eet niet als zij dat niet wil en als het even tegenzit schreeuwt ze moord en brand. Over en uit met de gezelligheid aan tafel. We zijn welgeteld één keer in een restaurant geweest voor diner. Waar zij zich overigens redelijk gedeisd hield, maar waar ze naar hartenlust had kunnen gillen en schreeuwen omdat alle kinderen dat daar deden. Ik kreeg het er al Spaans benauwd, laat staan de Nederlandse-Belgische actrice.

Ineens besef ik mij dat het dus wel degelijk moeite kost om een kind tafelmanieren bij te brengen en dat de actrice toch een punt heeft.

Zijn wij, lekker over één kam scheren, te vrij geworden? Misschien wel. Hoeven kinderen niet aan tafel te zitten? Hebben ze speelgoed, een iPad of iets dergelijks nodig tijdens het eten? Ik vind van niet, dus wij houden vol en trachten het ‘gezellig’ te houden aan tafel. We leveren geen strijd over wel of niet eten en trekken ons niks aan van de achtergrondmuziek van onze jongste. Ik nodig mevrouw de actrice dan ook van harte uit om eens te komen eten bij onze gemanierde Nederlandse kinderen. Over een jaar dan. Of twee …