Vooropgesteld, ja ik ga mij indekken. Is het Mark die mega fanatiek is met spelletjes. We leerden elkaar kennen tijdens het spelen van een spelletje. Hij speelde vals, volleerd, niemand had het door en hij won keer op keer. Toen had ik het al moeten weten.

Monopoly, koehandel, risk het blijft allemaal achter slot en grendel. Diep onderin de kast. We spelen het niet, meer. Hij is genadeloos. Het deel “gezelschap” uit gezelschapsspel heeft hij duidelijk niet begrepen en winnen is zijn enige doel. Menigeen begint niet eens meer een spel met hem en ons nichtje is apetrots als ze zijn trucs kan uithalen, zonder gesnapt te worden.

Duidelijk verhaal en goede inleiding. Nu wordt de rest van het verhaal een: “O ja-tje”, zo van “Ja, logisch, dat begrijp ik wel”. Met “dat”, doel ik op mijn fanatisme en genadeloze, snelle manier van handelen.

Eerste kerstdag. Enkele cadeautjes liggen onder de boom te glimmen. Drie kinderen er smachtend voor. In één van de cadeaus zit het gezelschapsspel Levensweg junior. Dat spelen we direct nadat Gijs voor zijn middagslaapje in bed ligt. We zijn onwetend en onderzoekend. Het is Mark zijn beurt. Hij moet een activiteiten-kaart pakken. Leest voor:

Wie vindt als eerst de mand op het speelbord bij één van de activiteiten?

Al na het woord “mand” schieten mijn ogen over het speelbord. Iedereen om mij heen vergetend en binnen drie seconden heb ik twee manden gevonden, waarvan één de juiste is. Ik gooi twee armen in de lucht, stuiter op mijn stoel en juich voor mijzelf. Saar lacht, Eva juicht voor mij en Mark …

Zit naast mij, stil, met één wenkbrauw opgetrokken, kijkt hij mij aan en zegt droog:

Misschien kan een kind het zoeken?

We kijken elkaar aan, wisselen een blik, weten genoeg en komen niet meer bij van het lachen. Tranen biggelen over onze wangen. Ik krijg er nog net proestend uit:

Dit is allemaal jóuw schuld!