Kinderspel. Vol fantasie. Rollen veranderen nog voordat je de rol goed door hebt, net als de regels. Ik begrijp er soms echt de ballen van. Hoor ik: ‘Mama?’ Antwoord ik met ja. Krijg ik terug: ‘Nee-hee, jij bent OMA!’

Dusss, oma hè, goed dat ik het weet. Dat ik helemaal geen oma wil zijn, doet er niet toe. Ik verdeel duidelijk niet de rollen in dit verhaal. Ik probeer mij door het spel heen te bluffen, alsof ik zelf het spel bedacht heb, maar val regelmatig ongenadig door de mand.

Naast het feit dat kinderspel veranderlijk is, kan het ook hard zijn. Onomwonden wordt mij keer op keer verteld wat ik verkeerd doe. En net als ik denk dat ik even rust heb, komt Eva naar mij toe. Voor mij staat ze stil. Ze heeft iets in haar handen. Een toverstaf blijkt. Eva is aan het toveren. Ze tovert iedereen om. Nu ben ik aan de beurt. In wat voor leuk iets zal zij mij omtoveren? Lang hoef ik op dat antwoord niet te wachten.

Hokus, spokus, pilates, pauw.
Ik tover jou…

‘Hé jij ziet er al uit als een heks!’
En ze loopt zo door.

Bedankt hè. 😏