Baby’s worden geboren. Ontwikkelen. Brabbelen. Met de voorbeelden die ze krijgen bootsen zij klanken na. Ze groeien door. Van baby tot dreumes, peuter, kleuter, kind, puber en jong volwassene. Gaandeweg zullen ze zich verder de taal eigen maken en zich ontwikkelen tot welbespraakte mensen.

Ik ben geen brabbel moeder. Spreek vanaf het moment dat ze geboren zijn in volzinnen en met mijn normale toon. Wil daar wel van tijd tot tijd iets meer enthousiasme aan toevoegen wanneer dat passend is bij de situatie. Alle mijlpalen, als, het eerste lachje, voor het eerst gaan rollen, zitten en staan bijvoorbeeld. Maar verder is het vrij hetzelfde.

Ik krijg dan ook de kriebels wanneer ik een volwassen persoon, met vol verstand, structureel een toontje hoger tegen een baby of kind hoor praten. Doe toch gewoon. Denk je dat het kind je anders niet begrijpt? Mijn kinderen zijn absoluut behept met dezelfde allergie. Zodra iemand hen op die manier benadert, schiet één wenkbrauw omhoog en kijken ze mij of hun vader aan alsof ze willen vragen:

Is deze persoon wel goed bij zijn hoofd?

Op school gebeurt het ook. Gaat er een leerkracht van de bovenbouw naar de onderbouw en hokus pokus na de vakantie heeft hij (hoewel “zij” in dit geval vaker voorkomt) een heel andere stem. Te lang in de zon gezeten denk ik. Is toch niet geloofwaardig? En naar ouders toe dan? Schakel je dan steeds? En wat als het gesprek zich ’s ochtends in de klas afspeelt, met ouder en kind? Bijzonder gesprek zal dat zijn.

Kinderen kunnen heel wat hebben. Dat toontje hoger is nergens goed voor, blijf maar gewoon een toontje lager zingen. 😉