In een onbewaakt ogenblik is het gebeurd. Even met je ogen knipperen. Met iets anders bezig zijn. Het hoeven maar twee minuten te zijn. Ze weten het goed te benutten. Als mama even niet kijkt…

Hij loopt zachtjes naar de keuken, opent daar de eerste la, pakt een bakje, opent een andere la en vult heel stilletjes zijn bakje met toastjes. Hij vindt ze verrukkelijk, die “koekjes”. Ik heb niks door, totdat hij met een grote glimlach de kamer in komt lopen. Het bakje, dat hij achter zijn rug probeert te verstoppen, maar niet verder komt dan zijn zij, naast zich. Zijn ogen schuin op mij gericht, terwijl er een gniffel ontsnapt uit zijn mond.

Zelf vindt hij het in elk geval grappig.

– Wat heb jij daaaaar, Gijs?
Zijn gniffel wordt een lach en zijn mondhoeken reiken tot zijn oren. Triomf!!
– Heb jij stiekem koekjes gepakt?
Glimmend knikt hij langzaam zijn hoofd.
– Boefje ben jij! Dat mag niet Gijs. Als je een koekje wil moet je dat vragen, zomaar pakken is niet netjes.

Hij vindt, voorzichtig, van wel. Als ik hem zeg dat we de koekjes terug gaan leggen, vindt hij dat geen goed idee. Hij neemt de benen. Helaas voor hem ben ik iets sneller waardoor hij mij halverwege tegen komt en wanneer ik zijn bakje van hem pak, begint hij hard te huilen. Hij struikelt in een poging het bakje terug te pakken.

– Wil je zelf de koekjes terug leggen?
Een snikkende JA is het antwoord. Ik geef hem het bakje terug en daar gaat hij, huilend richting de keuken. Opent eerst de la van de toastjes, legt ze één voor één terug, opent dan de la van de bakjes en legt ook zijn bakje terug. Ik ben hem achterna gelopen en dat is maar goed ook. Want na het sluiten van de laatste la slaat hij zijn handjes voor zijn ogen en begint hartverscheurend met schokkende schoudertjes te huilen…

Om zijn terug gebrachte gestolen koekjes.
Mijn kleine held!