Beste reuma,                                              februari 2020

Lieve gaat te ver. Ik vind je namelijk niet lief, vervelend eerder. Stom zelfs. Beste is het beste wat ik je kan bieden. Dus daar moet je het, voorlopig, mee doen.

Beste reuma,

Je beperkt mijn leven. Jij zit mij in de weg en terwijl ik mijn best doe jou te negeren, maak jij steeds meer kenbaar dat je er bent. Alsof je op zoek bent naar erkenning. Alsof je wil zeggen: Hallo ik ben er ook nog. Ik zal je zeggen, beste reuma, ik weet dat je er bent. Je bent de doorn in mijn oog. Jij bent mijn zwakte. Mijn kwetsbare kant. En het liefst houd ik jou verborgen. Voor anderen en als je niet zo aanwezig zou zijn, ook voor mijzelf. Dus negeer ik jou, zo vaak als het kan. Ik ga door zoals voorheen en zet een extra stapje bij. Alsof ik tegen jou zeg: Lekker puh.

Maar jij laat je niet negeren. Jij gaat stug door en hoe harder ik jou negeer, hoe irritanter jij wordt. Meer pijn. Soms niet te houden. Tuurlijk kom maar, kan ik aan. Zie maar eens hoe sterk ik ben. We zijn nu bijna 3 jaar verder. “Samen” zou jij zeggen. En ik geef je een boze blik. Jij bent nu bijna 3 jaar actief, maar ik nog actiever. Denk ik, dacht ik. Sufferd die ik ben. Ik ga het niet winnen van jou. Het is geen wedstrijd. En als dat het was dan heb ik bij deze verloren.

Kilo’s zijn er, ongewenst, afgevlogen. Weet je dat? Ik kan ze helemaal niet missen. Heb weinig reserves. Moe ben ik, uitgeput. Van altijd maar door gaan. Laten zien hoe sterk ik ben. Niemand ziet hoe het echt met mij gaat. Ik zeg het wel eens, maar dat wat ik zeg past niet bij wat ik laat zien. Het maakte mij trots, maar nu weet ik hoe dom dat is. Ik heb alleen mijzelf ermee.

Je hebt gewonnen reuma. Je mag er zijn. Nog niet altijd. Soms zal ik je zonder pardon aan de kant schuiven, je in een hoek zetten, waar ik je pas later weer uit haal. Ik bepaal wanneer, maar ik zal je steeds meer ruimte gaan geven. Bekendheid ook. Omdat het moet. Je bent er tenslotte al.

Omarmen en liefhebben zal ik jou nooit, want liever heb ik jou niet. Maar ik reik je mijn hand en ik hoop dat ik samen met jou, hier en daar hand in hand, een betere versie van mijzelf kan worden. Door je er te laten zijn, rekening te houden met jou en dus ook met mij.

Zullen we afspreken…

Als ik een beetje liever ben voor jou, ben jij dat dan ook voor mij?

En geef je mij dan alsjeblieft mijn kilo’s terug 😉

Een jaar geleden schreef ik deze brief aan mijn ziekte, voor mijzelf. Het was hard nodig en het werd tijd. Nu een jaar later kan ik zeggen:

Wie het laatst lacht, lacht het best. Ik heb niet gewonnen van de ziekte, maar ik heb mijzelf overwonnen door er niet langer tegen te vechten. Het mag er zijn en ik mag er zijn, inclusief de ziekte.