Een tijdje terug vroeg mijn theezakje:

Van welke docent heb je het meest geleerd?

Waar ik vaak nadenk voor ik een weloverwogen antwoord geef, wist ik nu direct: mijn yoga docente.

Zij leerde mij over het leven. Geen kennis over hoe het werkt, geen kennis van rekenen en taal, kennis over hoe het leven te nemen zoals het komt en de keuzes in hoe jij reageert.

Je hebt niet altijd (meestal niet) invloed op dat wat er gebeurt, dat wat je overkomt, maar je hebt wel een keuze in hoe je ermee omgaat. Je gevoelens hoef je niet weg te drukken, te ontkennen of er overheen te stappen. Tranen weg en door. Nee, het mag er zijn. Het hoort erbij. Het is zelfs goed om het er te laten zijn.

Snoeihard is ze soms, eerlijk en recht door zee. Zo herinner ik mij heel goed haar reactie toen ik ziek werd. Ze houdt liefdevol mijn beide, licht trillende handen, vast. Veroorzaakt door mijn opkomende tranen. En ik stamel dat ik dit niet wil, geen scala aan medicatie. Ze houdt even stil. Ik verwacht kort een troostende reactie. Snel komt ze met een stevig: Je wil dit wel! Je wil deze medicijnen wel. Ze leest mij de les. Licht verward door deze wending in het plot, reageer ik ontkennend en vul ik aan dat ik voorheen nog geen paracetamol slikte. Onverstoord kijkt ze mij aan: Nee, dit wil jij wel! Wat gebeurt er zonder medicatie?

Het is een vraag en antwoord tegelijk. Ze heeft gelijk. Zonder medicatie is geen optie. Ik wil dit wel. De tranen mogen er zijn. Maar in verdriet blijven en je verzetten tegen iets wat er al is, is zonde van je tijd.

Ze leerde mij bovendien rust te vinden en echt rust te hebben in de drukte en chaos in mijn hoofd. Zij coachte mij en het lukte mij, dankzij haar, om aaneengesloten een aantal minuten eens nergens aan te denken.

Daarnaast creëerde zij een veilig pedagogisch klimaat waarin de, plus minus 12, vrouwen zich vrij voelden hun kwetsbaarheden, verdriet en dromen te delen. Zonder oordeel. En uiteraard, soms denk je ergens iets van. Maar zoals zij daarover eens raak zei:

We plakken etiketten op mensen op basis van momenten, fracties die wij van hen zien. Aan dat etiket koppelen we vaak een eigenschap of gedrag. Totaal onterecht. Je bent niet zoals je op dat ene moment reageert. Dat is een fractie. En zelfs al die fracties samen, geven je nog geen totaalbeeld van iemand. Een persoon zelf weet waarschijnlijk zelf niet eens wie hij of zij echt is, in zijn of haar totaliteit. Laat staan een buitenstaander die enkel een moment met jou beleeft. Zij zien een topje van de ijsberg, een hoop ligt verscholen onder het wateroppervlak.

Wat mij doet denken aan ook zo’n wijze les. Het moment. Leef in het moment. Tot dan toe, voor mij, een veel gehoord iets. Zij legt het uit:

Wat zojuist was, is niet meer en wat straks komt, bestaat nog niet.

Lees het eens opnieuw. En bedenk je dan hoeveel tijd en emotie je besteedt aan zaken die zijn gebeurd of nog staan te gebeuren. Regelmatig koppel ik terug naar: Hoe gaat het nu met mij? Waar ben ik nu, wat doe ik nu en hoe voel ik mij nu? Meer doet er, gek genoeg weinig toe.

Welke docent leerde jou het meest?

Zonder twijfel: Veronique.

Wat mijn hoofd weer in actie zet, want wat zegt dat over al de jaren onderwijs die ik heb gehad? Wat zegt dat over ons onderwijssysteem? Waarin je zoveel kennis moet vergaren, wat je later lang niet altijd nodig hebt. Waarom leren we kinderen niet meer over het leven, over gevoelens en hoe ermee om te gaan? Is daar wel tijd en ruimte voor in de weg naar de spreekwoordelijke top? Staat de prestatiedrang het in de weg?

Ik prijs mij gelukkig dat ik deze levenlessen heb geleerd en deze bijzondere groep mensen heb ontmoet en neem het allemaal met mij mee.

In mijn herinneringen, in het hier en nu en in de toekomst. Zo maak ik het mijn heden.

Leef in het moment.