Daar lig je dan. In een bedje dat al klaar stond. Opgemaakt door de lieve mensen van de stichting. Jij ligt daar alleen, zonder moeder. Zij is weg. Weggegaan nadat jij bent geboren. Na negen maanden zwangerschap heeft zij besloten dat dit beter voor jou is. Je zal worden geplaatst bij een crisispleeggezin en van daaruit wordt er gezocht naar een liefdevol gezin om jou op te nemen in hun leven.

Het klinkt zo kil, zo leeg, zo eenzaam. Ongelooflijk voor iemand zoals ik, een moeder die er niet aan moet denken om haar kind af te staan. In negen maanden tijd is er een baby in je buik gegroeid. Overal met je mee naar toe gegaan. De eerste tekenen van leven en de reacties door de buik heen. “Het is jij en ik tegen de wereld. Goed beschermd in mijn buik.”

Maar ik besef mij heel goed dat het geen vergelijkbare situatie is. Mijn leven is niet haar leven, want dan had ze het niet gedaan. Ik wil er niet aan denken hoe het voor haar zal zijn. Nu ruim een week na de bevalling. Thuis, met een lege buik, wel alle ongemakken van een bevalling en de emoties. Maar vooral een hart met een groot gapend gat. Ineens is ze niet meer samen. Ze is na negen maanden weer alleen. Net als jij kleine baby.

Lieve kleine baby,

Eerder schreef ik dat dit beter is voor jou. Onvoorstelbaar, maar ik denk dat het zo is. Jouw moeder heeft ongetwijfeld vanaf het moment dat ze ontdekte dat jij, haar baby, in haar leefde, groter groeide tot de mooie baby die je nu bent, getwijfeld, gewikt en gewogen. En met pijn in haar hart besloten dat dit beter voor jou is. Beter dan een leven met haar samen. Zij wenst vast van harte dat jij zal opgroeien in een liefdevol gezin die jou alles kan bieden. Misschien omdat zij het niet kan.

Zij zal zich 16 jaren lang afvragen waar jij bent en hoe het met je gaat. Zij zal stiekem uitkijken naar de dag dat zij jou zelf kan vertellen waarom zij deze keuze heeft gemaakt.

En ik hoop van harte dat jullie dan beiden kunnen zeggen:

Het was de beste keuze.

Liefs,

Een begripvolle mama