De wekker. Ik ontwaak door een wekker. Dat is zo lang geleden dat ik er zowat van moet bijkomen. Zowat, met een dikke knipoog, want wat is dit heerlijk. Geslapen tot de wekker. Hier ga ik goed op. In alle rust draai ik mij om en kijk naar Mark. We kletsen wat, waarna we ons bed uitstappen en beginnen aan een deel van ons ochtendritueel. Een minimaal deel als je bedenkt dat we alleen onszelf hoeven doen.

Het is maar raar. De eerste werkdag na de kerstvakantie en geen kinderen om ons heen. De lockdown, de gesloten school en het gesloten kinderdagverblijf is de reden. Waar opa en oma de vorige lockdown uit veiligheid hun oppasdagen niet hebben voortgezet, doen ze dat nu wel. En dat niet alleen, ze helpen zelfs extra! Zoals deze week met een ware lockdown logeerpartij. Ja joh kom maar door, drie jonge kinderen. Vijf verschillende inlogcodes, twee apparaten, losse schriften en boeken plus alle spelenderwijs kleuter- en peuteropdrachten. Lukt wel. Komt goed.

Tijdens het ontbijt videobel ik met het thuisfront. Kind 1 en 2 zie ik direct beneden. We zwaaien en delen kusjes uit, wensen elkaar succes en ik word mee naar boven genomen, waar kind 3 nog heerlijk opgerold onder de dekens ligt. Kind van haar moeder. ‘Dag schat, lekker hè dat warme bed’, zeg ik voordat ik ook haar succes wens. Dan hangen we op en start voor mij de werkdag.

Halverwege de ochtend ontvang ik de eerste foto en ik zie tot mijn verbazing niet drie, maar vijf kleinkinderen op de foto aan tafel zitten. Van drie tot (bijna) 13 jaar. Allen gewassen en gestreken, bezig met hun eigen taken. De hele dag door krijg ik foto’s toegestuurd van blije, werkende en spelende kinderen. Mijn trots groeit met elke foto, elk bericht dat ik ontvang. Niet vanwege de kinderen, hoewel ik daar uiteraard ook apetrots op ben. Maar dit keer klap ik uit elkaar van trots, omdat ik zo enorm trots ben op mijn ouders.

Beiden eind 60, nul kennis van online lesgeven en 5 kinderen. Vijf!! Doen ze “even”.

Doen ze natuurlijk helemaal niet even. Het kost ze alle tijd, het kost ze energie en geduld. Ze doen hun uiterste best; krijgen alle online lessen gedaan, zorgen voor “speciaal” eten, wassen alle gedragen kleding zodat het weer schoon mee naar huis kan en ze zorgen ervoor dat de kinderen ontzettend genieten.

Dat doen ze allemaal. Met alle liefde en alle geduld van de wereld. Klagen zullen ze niet, want ze vinden het geweldig om te doen. Zij zijn absoluut goud waard, onmisbaar en om te koesteren!

Lieve opa en oma,

Jullie zijn onze redders in nood, onze dank is enorm groot ❤ en we weten uit ervaring; zoiets doe je niet “even”.