Me-time en een ondernemende peuter zijn een slechte combi. Tel daar een snel tijgerende baby bij op en je hebt al snel zooi en chaos.

Elke dag sta ik op scherp en klaar om in te grijpen. Kinderen op school begrijpen niet hoe ik ook kan zien wat er achter mij gebeurt. Helaas hebben de meiden daar thuis geen last van. Al kijk ik ze recht in het gezicht aan, ze doen het gewoon. Vaak nog met een brede grijns ook. Alsof ze zeggen: ‘Wat wil je doen dan!?’ 

Als ik dagen achtereen op scherp heb gestaan,  dan verslap ik. Bewust. Nu even niet! Tijd voor me-time. Ga jezelf maar vermaken. Ik start met een euforisch gevoel, maar helaas is het in dit geval vaak: wie het laatst lacht …

Omdat ik geen zin heb om 80 keer per dag op zoek te  moeten naar luiers en doekjes, liggen deze door het hele huis. Tikje lui, maar handig. Behalve op het moment dat mijn aandacht verslapt. Al tijdens mijn me-time wordt mijn aandacht getrokken naar al het wits in de kamer.

Als ik het tot mij door laat dringen, zie ik overal zakdoekjes en luierdoekjes verspreid door de kamer. Naast of op knuffels en poppen. Op de bank, tafels en de vloer. De lege verpakkingen liggen keurig in de prullenbak. Dat dan weer wel. Behalve die ene waar Saar op ligt te kauwen. Eva heeft er een heel logische verklaring voor. De baby’s, purk, pino, konijn en al die andere knuffels hebben gepoept. ‘Bah mama, echt zo vies. Stinkt!’, zegt ze met een grijns.

Tot zover me-time.