Schattige (roze) kleertjes, lange haren, knutselen, frutselen, theekransjes, met de poppen spelen en shoppen. Het zijn slechts enkele dingen waar een zogenoemde “meisjes moeder” aan denkt of over droomt, al voordat ze überhaupt weet of ze een meisje krijgt. Tijdens de zwangerschap zegt ze dat het haar niets uitmaakt, als het maar gezond is, maar ze kan haar tranen moeilijk bedwingen als het een meisje blijkt te zijn. WHOEHOE, een meisje!
Even daar gelaten dat sommige meisjes blauw hebben als lievelingskleur en helemaal niet hoeven te houden van alle stereotypen.
Ik, ik ben een meisjes moeder. Het is niet zozeer dat ik mij verheugde op zoiets als shoppen, maar ik hoopte heel hard dat ik ooit een meisje zou krijgen en die wens kwam uit. Twee keer zelfs.
Zou ik minder houden van een jongen? Nee. Absoluut niet. Inmiddels weet ik namelijk dat je houdt van een kind ongeacht het een jongetje of een meisje is. Mijn zus en zwager hebben ons verblijd met een meisje en een jongen. Beiden komen regelmatig op bezoek. En hoewel ik mij de godganse dag kan verbazen over hoe mijn neefje op ontdekking gaat, dingen zegt en doet, in the end is hij net zo aandoenlijk, ontwapenend en lief als de meiden. Het is anders, als in een verrijking!
Maar met twee meisjes ben ik nou eenmaal een meisjes moeder. Ik ben niet gewend aan die “verrijking” en kan mij dan ook niet voorstellen hoe het is om een “jongens moeder” te zijn. Dus ondanks het feit dat mijn droom vrij duidelijk is geweest, denk ik (onbewust) toch dat er weer een meisje in mij groeit!
Dat ik dit denk, blijkt wel op de avond van de 20 wkn echo. Tot wk 18 heb ik gedacht dat ik het geslacht van de baby deze keer een verrassing wilde laten zijn tot aan de geboorte, maar om verschillende redenen heb ik mij bedacht. Naast de spanning van de echo zelf, zijn wij ook erg nieuwsgierig naar het geslacht. Klopt de droom en het gevoel? Of is het een meisje en blijf ik een meisjes moeder?
De echo bevat spannende momenten. De baby beweegt veel en daardoor is niet alles vlot en goed te zien. Een zorg minder als alles goed blijkt te zijn! Dan zegt de echoscopiste dat ze nog één ding gaat bekijken, maar dat zij het al gezien heeft. Ze gaat op zoek en net als mijn vriend zegt het te zien, denk ik het ook te zien:
Een meisje!
‘We kijken nog even verder, er zit een heleboel navelstreng voor’, zegt de echoscopiste.
Voordat wij hetgeen wat zij zegt tot ons door kunnen laten dringen, toont het al groots op het scherm, geen twijfel mogelijk, het is…
een jongen!
Verrast, verblijd en nog eens verrast, maar nu helemaal klaar voor mijn nieuwe “taak”. Rennend en vliegend achter de loopfiets aan door de winkel. Ik heb altijd al geweten dat ik flexibel ben.
Ik ben gewoon een meisjes- en jongens moeder!
Laat een reactie achter