Als klein meisje wist ik één ding zeker: Ik wil moeder worden! Die wens, die niet zonder hobbel, in vervulling is gegaan, is de mooiste wens (straks keer drie) die ooit in vervulling is gegaan. Elke dag sta ik stil bij het feit dat ik een gelukkig mens ben. Als ze liggen te slapen, bij het ontwaken, bij het knuffelen en zelfs als ze strontvervelend zijn en ik ze even spuugzat ben. Ook dan voel ik mij een zielsgelukkig mens, omdat ik moeder ben geworden. Dat gevoel wens ik iedereen toe.

Alleen zo simpel is het niet. Niet ieder klein meisje met die grote droomwens ziet haar wens als volwassen vrouw snel en soepel in vervulling gaan. Dit is, in de meeste gevallen, niet direct bij de start duidelijk. Het moment dat je vol spanning en enthousiasme, samen met je partner, besluit om de wens een kans te geven om werkelijkheid te worden. De eerste maanden waarbij er sprake is van lichte teleurstelling bij weer een menstruatie. De hoop die je op dat moment nog volop hebt, omdat je het toch gemiddeld een jaar de kans moet geven. De maanden, het jaar. Het gaat voorbij en daar zit je aan het bureau bij de huisarts. Jullie vertellen over de wens, worden doorgestuurd en een tijdje daarna vertellen jullie hetzelfde verhaal bij de gynaecoloog aan het bureau. Voor je het weet, worden jullie beiden volledig doorgelicht en begint een nieuw traject in de wens. Niks spontaan en liefdevol, maar met medicatie, verplichte momenten en ziekenhuisbezoeken, heel veel ziekenhuisbezoeken. De hoop is veranderd in een sprankje en de wens lijkt alleen maar groter. Jij, “het kleine meisje”, voelt zich ellendig. Vol met emoties en hormonen. Je hebt gefaald en denkt bij iedere blijde aankondiging: Waarom zij wel en ik niet?

Het is een zwaar traject. Niet alleen emotioneel slopend, maar ook lichamelijk. Het is niet mijn verhaal en ook niet het precieze verhaal van iemand die ik ken waarover ik schrijf. Wel ken ik vrouwen bij wie het een heel lang en verdrietig traject is geweest. Bij sommigen met uiteindelijk het lang gewenste moederschap en bij anderen zonder. Meer dan een luisterend oor bieden, een knuffel geven en meeleven heb ik niet kunnen doen.

Dacht ik.

Totdat iemand mij wees op Moeders voor Moeders. Klik hier om direct de website te bezoeken! Gratis en vrij eenvoudig kan ik meer bieden dan het oor, de knuffel en het medeleven. Met mijn urine! Dat bevat namelijk een hormoon dat van groot belang is voor de medicatie die veel vrouwen krijgen tijdens het traject om in verwachting te raken.

Hoe!?

Door urine op te vangen en het te verzamelen in speciale flessen. Zo simpel. ‘Echt zo simpel?’, denk ik eerst nog vertwijfeld. Maar het is echt zo simpel. Sterker nog, het wordt je nog gemakkelijk gemaakt ook. Na aanmelding op de website of per telefoon, neemt een medewerker contact met jou op. Tijdens dit eerste contact wordt een afspraak gepland, waarbij er een medewerker bij jou thuis komt om alles uit te leggen. Zij leveren elke week lege flessen aan en halen de volle op. Je krijgt twee kannen mee die het vereenvoudigen om de urine op te vangen en bovendien een mooi cadeau als dank voor jouw deelname. Ze zijn discreet en denken mee in oplossingen om het voor de buren nog even geheim te kunnen houden en elke week ontvang je een bemoedigende en dankbare mail om aan te geven hoe fijn het is dat je deelneemt.

Waar ik in het begin en tussen het overgeven door wel eens heb gehoopt dat het niet meer hoefde, ging ik door en vlogen de weken voorbij. Van de week zijn mijn laatste flessen opgehaald en niet meer aangevuld, aangezien mijn zwangerschap verder is gevorderd dan 16 weken en het hormoon dan niet meer (voldoende) aanwezig is in de urine. Het is klaar. Mijn urine wordt verwerkt tot medicatie.

En ik hoop, HOOP heel hard dat er vandaag, morgen, overmorgen en elke dag daarna een kleine meisjes droom in vervulling zal gaan!

Misschien wel door jouw “kleine” bijdrage. Jij doet toch ook mee!?

Klik hier om direct naar de website van Moeders voor Moeders te gaan.

Ik wens iedereen een goede zwangerschap toe! Liefs 13ineendozijnmama