Onderweg naar school. Eva, Saar en Gijs in gesprek:

-Ik zie een traan bij jou. Waarom is dat?
Een snik gevolgd door: Ik wil jullie niet missen…
– Maar waarom miste je ons in Hoofddorp dan niet?
Daar kende ik iedereen langer.

Twee weken van naar school gaan ligt achter ons. De derde is net begonnen. Het is nieuw, onbekend, het is intens en het is spannend. Voor alle drie. Alleen de één heeft er meer moeite mee dan de ander. Ik meng mij niet in het gesprek, heel bewust. Alle afgelopen schooldagen heb ik geluisterd, getroost, geknuffeld, moed ingesproken, dingen bedacht waardoor ze meer vertrouwen krijgt en toch, de tranen blijven. Het verdriet is intens. Het is allemaal onbekend.

Het wordt bekend, maar niet in twee weken. Niet voor haar. Dat weet ik en dat doet zeer. Ik wil haar zo graag het vertrouw(d)e(n) mee geven. Tijd lijkt de enige oplossing.

Haar broer en zus helpen haar, zoals zij hen helpt wanneer zij verdrietig zijn. Ze bespreken met elkaar welke kinderen ze al bij naam kennen en betrekken haar bij het gesprek. Ze tellen het aantal en komen tot de conclusie dat ze al best veel kinderen kennen. Deze bakfiets, deze drie, zo lief voor elkaar, zijn gewoon van mij. Mijn hart barst uit zijn voegen.

Maar zij, ze haakt af. Er rolt nog een traan over haar wang. Een witte druppel, door de zonnebrand. Haar zus ziet het. Ze slaat een arm om haar heen. Als we er zijn, blijft zij zitten. Ze wil niet. Ze wil ons niet missen. Ik weet het. Maar het moet. Zou zij weten dat ik haar het liefst mee naar huis neem of dat ik desnoods achter in de klas ga zitten, buiten voor het raam voor mijn part. Voelt ze dat?

Of voelt ze zich in de steek gelaten, aan haar lot overgelaten? Wanneer ik haar voor de zoveelste keer een liefdevolle duw in de rug geef in de goede richting, rechtsomkeer maak en bij haar weg loop. Of haar huilend aan een juf geef, die haar vasthoudt waarna ik, je raadt het al, weer weg loop. Hopend dat ze, ondanks dat ze ons mist, toch een “goede” dag heeft.

Zal zij net als ik weten, dat dit enkel overgaat met tijd. Het keer op keer doen. Met angst, gemis en verdriet, maar dat het steeds wat minder angstig en verdrietig wordt naarmate ze vaker gaat?

Lieverd, we gaan ervoor, elke schooldag opnieuw, volle angst vooruit, met als doel dat alles meer bekend en vertrouwd wordt voor jou. Tot die dag er is, houd ik je elke ochtend stevig vast, kus ik je voorhoofd en loop ik daarna met gebroken hart bij jou vandaan.