‘Mama, als ik later groot ben, word ik toch ook een meisje?’

Hij vraagt het weifelend. Niet helemaal zeker van zijn zaak. De reden daarvan is dat zijn zussen hem inmiddels twee keer hebben verteld dat het niet het geval is. Zijn zussen giebelen en met zijn drieën wachten ze vol verwachting op mijn antwoord.

Hij vol hoop en met een pruillip, alvast klaar voor de bevestiging van de teleurstelling. Terwijl Eva en Saar zelfverzekerd kijken. Ze wachten op de bevestiging.

Oei, hoe ga ik dit pedagogisch, neutraal en liefdevol brengen? Ik wil in dit geval de pleister niet te snel verwijderen. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Zo enthousiast als ik kan zijn over piemels, vertel ik blij:

Lieverd, jij hebt een piemel en die houd jij fijn. Je blijft dus een jongen! Mijn blijdschap wordt niet overgenomen. Zijn pruillip zakt een verdieping en ook zijn zussen zijn er stil van. Ze wisten het antwoord al, maar de impact op hem maakt ons allen wat stilletjes.

Wat zou jij graag willen als meisje? Daar hoeft hij niet lang over na te denken. Hij wil krullen in zijn haar, van de natuur. Net als zijn zusje en tante. Én hij wil een jurk aan. Er breekt voorzichtig een glimlach door op zijn gezicht. Eva neemt het woord. Ze legt hem uit dat de één wel krullen heeft en de ander niet. Dat kan je niet veranderen. Wat je wel kunt doen, is een jurk aantrekken en dat mag wel hoor. Als jij dat wil!

Hij neemt het in zich op. De gedachte aan een mooie jurk doet de pruillip helemaal verdwijnen. De piemel en de gehele wens tot transitie is van de baan. Als hij maar een jurk aan mag, dan is hij blij.

De volgende dag draagt hij een tule blauwe rok. Hij rent met gebalde vuisten door de kamer. De oerkreten vliegen om mijn oren. Hij is een krijger die monsters verslaat.

Mijn ridder in tutu.