Ik dacht echt dat er iets niet klopte. Dat ik een voelspriet miste. En dan met name in de nacht. In het begin merkte ik het nog niet. Met de wieg naast ons bed, werd ik wakker van elk geluidje. Tenminste in de eerste weken. Daarna raakte ik gewend aan de geluidjes en sliep ik al wat vaker door.

Dat heb ik al van kleins af aan. Als ik slaap, slaap ik. Vast. Vast en door. Ik heb daar altijd alleen maar de voordelen van gezien. Tot het moment dat ik kinderen kreeg. Na de eerste paar maanden van alertheid, verviel ik in mijn oude slaap gewoonte. Vast en door.

Het valt mij voor het eerst op als mijn vriend op een ochtend vertelt dat hij er twee keer uit is geweest. Eerst geloof ik hem niet. Maar het is toch echt zo. Ik ben gewoon niet wakker geworden. Ben ik nou dwars door mijn moederinstinct geslapen? Wat erg, ik voel mij schuldig! Waarom heb ik niks gehoord? Hoe kan dat nou? Waar is mijn moederinstinct in de nacht?

Ik heb geen antwoord op de vragen en ook al neem ik mij voor om haar alle nachten in de toekomst wel te horen, lukt het niet altijd. Het vast en door slapen is erg hardnekkig. En stiekem ook best lekker. Maar ja dat schuldgevoel.

Tot op een nacht er een kreet uit haar kamer klinkt en ik direct in staat van paraatheid naast haar bed sta. Klaar om haar uit bed te tillen en te knuffelen totdat ze rustig is en ik aan haar ademhaling merk dat ze in slaap is gevallen. In de andere kamer is het stil. Mijn vriend slaapt nog en heeft niks gemerkt van haar grote verdriet. Ik blijf nog even zitten met ons meisje en glimlach. Met mijn moederinstinct is niks mis. Wanneer het echt nodig is, dan hoor ik haar. En het schuldgevoel? Welk schuldgevoel!?

We hebben het gewoon goed verdeeld. Hij en ik, we zijn een team. Zelfs in de nacht!