Einde baby tijdperk. Huh, zal je denken, einde baby tijdperk? Hij is toch al twee!? Klopt.

‘Hij is alweer twee’, zei zij met een brok in haar keel.

Ik ben de “zij” in dit verhaal. En die brok houd ik goed verborgen. Die brok en ik hebben een deal. Af en toe mag het er zijn, als er verder niemand bij is en mijn verstand zorgt voor de balans. Heel soms slaat mijn gevoel door, verzwakt mijn verstand en krijg ik waterige ogen. Die ik dan snel weg veeg, want ja:

Zo gaat dat. Kleintjes worden groot. Tijd vliegt. Is ook lekker joh. Ruimte maken. Spullen het huis uit. Je dierbare, met zorg uitgekozen kinderwagen op marktplaats. Mag ik even slikken. De ienimini kleertjes.

De luiers het huis uit. Daar heb ik niet zo’n moeite mee. En die vuile stinkemmer ook, bijna, er wordt aan gewerkt, toekomstmuziek. We zijn in de fase: Ik plas! En alles is al nat. Dus de penetrante lucht blijft nog even hangen in huize JD. Slaapjes worden minder en er komt een ander regelmaat en ritme. Het wordt makkelijker. Wees blij. Ik ben blij! Als een blij ei, huppelend kalfje in de wei, zo blij met de drie allerleukste, liefste, guitigste kinderen!

Met een grote, tevreden glimlach en af en toe waterige ogen gaan we bijna naar een nieuwe fase. Dag baby tijdperk, wat was je schattig, klein en vertederend en ik moet je zeggen:

Je ging eigenlijk te snel… voorbij.