Het is een regenachtige dag als wij na een stuk te hebben rond gereden, neerstrijken bij een klein restaurantje. Naast ons zit een ontzettend aardig stel, waarvan de man – ik kan het niet anders zeggen – werkelijk enorme oren heeft. Je kunt wel raden wat de gênante situatie werd, met een tweejarige naast je in een kinderstoel.

Het stel is geïnteresseerd in onze meiden en lachen ze vertederend toe. ‘Wij hebben zelf ook kinderen, maar zijn er even alleen  op uit!’. ‘Heerlijk’, antwoord ik.

Ik word rood en werk nog net een ‘dat heb je goed gezien’ er uit. Dan trekt het meisje van de tafel naast ons de aandacht van Eva. Ik kan haar wel kussen.

Wanneer de mensen het restaurant hebben verlaten, vertel ik mijn vriend over het ongemakkelijke moment. ‘Weet je wat er nou gebeurde toen jij even weg was!? Eva wees mij, op die enorme oren van die man. Alsof mij dat niet was opgevallen. Man, zelfs die van mijn opa waren niet zó groot! En voor het geval ik het niet begreep, deed ze het een tweede keer voor!’

‘Nou’, zegt mijn vriend: ‘Dat is toch niet zo erg?’

Nee, maar wel gênant! Ik heb ook heus wel gezien dat die meneer oren als schotels heeft, maar jemig hé, hoe reageer je dan? Ik zie het al voor mij, als ze wel verstaanbaar praat en alle bijzonderheden breeduit en vooral hardop gaat delen.

Eén ding is zeker. Zij zal er met haar spraak nog voor gaan zorgen dat ik met mijn mond vol tanden kom te staan.