Het lijkt het leger wel. Het loopt gesmeerd. Gisteravond brood gesmeerd, fruitje, drinken, kleding klaar gelegd. Bedacht hoeveel tijd we nodig zouden hebben. Wekker gezet. Poeh hé dat heb ik zeker niet gemist. En behalve dat ik de wekker niet heb gemist, zie ik er tegenop om de kinderen wakker te maken.

Help dit wordt het nieuwe ritme. Gaap! Nu al chronisch moe.

6.00 uur Goedemorgen (laat het “goede ” maar weg)
Met mijn ogen nog dicht loop ik zachtjes naar de badkamer. Ik loop op schema. Ben op tijd opgestaan. Iedereen slaapt. Het huis is in totale rust. Kon ik nog maar even terug in bed. Toch moet het echt.

Zacht loop ik de eerste kamer binnen. Klik het licht aan. Knipper flink met mijn ogen tegen het felle licht en kijk naar haar. Ze schrikt wakker, gaat rechtop zitten en zegt direct:

‘Ik ga naar school!’ Vervolgens liefjes, met de handen voor haar ogen: ‘Mag het licht alsjeblieft uit, het schijnt zo in mijn ogen.’ Even bijkomen, wassen, aankleden en door naar de volgende kamer.

Daar treffen we een minder enthousiast type aan. Heel even opent ze haar ogen om ze snel weer dicht te doen en zich om te draaien. O wat begrijp ik haar goed. Ik onderdruk de neiging om bij haar in het ledikant te kruipen. Geef haar een paar minuten voordat ik haar pak. Nog steeds niet blij met de onderbreking van haar slaap, wordt ze ook gewassen en aangekleed.

Klokslag 7.00 uur zitten ze aan de ontbijttafel. Nummer drie wordt ook gewekt, heeft gelijk honger en komt er gezellig bij.

Missie geslaagd! We zijn op tijd. Het loopt gesmeerd. Alleen jammer dat er niet wordt gegeten.

Het is ook veel te vroeg.