Bijna een half jaar geleden dacht ik dat je de eerste baby zou zijn die zou blijven zitten. Nee natuurlijk niet serieus, maar bij wijze van. Ook toen wist ik al dat het wachten op dat moment lang duurde, maar dat de tijd na jouw geboorte een sprintje zou trekken. En hier zijn we dan, halverwege jouw eerste levensjaar.

Het lijkt of de sprint nog niet eerder zo succesvol was. De tijd is voorbij gevlogen. Het is een record. Van ieniemini baby tot een bink van een baby. Soms grap ik dat we jou zo hadden moeten noemen. Onze bink!

Onze lieve zoete Gijs. Want lieverd, wat ben jij een zoet ventje. Je lacht naar iedereen, huilt weinig, slaapt gemakkelijk en vermaakt je prima. Inmiddels rol je, kijk je de wereld rond en pak je alles vast. Om het vervolgens niet meer los te laten. Het hardst lach je om je zussen als ze alles uit de kast halen om jou te laten lachen. Jouw heerlijke schaterlach vult dan de kamer en al snel volgen ook die van Eva en Saar.

Het zijn die momenten, met elkaar, waarop ik maximaal geniet. Van het plezier, het gelach, ons gezin en jou, kleine man, ons ventje. Wij zijn compleet. Compleet en intens gelukkig!

Vanaf hier sprinten we weer door met zijn allen naar de volgende dag, week, maand en de komende jaren. Volop genietend met af en toe een pauze in de sprint om stil te staan bij al het moois dat wij mogen ervaren!