Druk. Ik voel continue een vorm van druk. Druk om er leuk uit te zien, druk om de perfecte moeder te zijn, druk om te werken, druk om op tijd te zijn, druk om mijn huis opgeruimd te hebben, schoon ook. Druk om gezonde maaltijden te bereiden, druk om ons sociale leven actief te houden, druk om sportief te zijn, druk om bij te houden wat iedereen doet, heeft gedaan en daar attent op te reageren.

Ik ben er maar druk mee.

Te druk. Druk om de leukste, liefste en beste vriendin, partner, moeder, dochter, zus en collega te zijn. Proberen te zijn. Want het lukt mij niet. Ik ben niet de leukste, liefste en beste. Bij lange na niet. Het is vermoeiend, kost teveel tijd. Waar ik gewoonweg niet genoeg van heb. Want hé een dag heeft maar 24 uur en graag slaap ik daar ook een stuk of 7 van. Houd je nog 17 uur over. Om alles daarin te doen wat ik graag zou willen om, naar mijn gevoel, iedereen het naar het zin te maken, is te kort.

Past niet.

Alleen van wie komt die druk? Wordt die mij opgelegd? Door wie dan? De buitenwereld, de maatschappij, mijn dierbaren? Mijzelf?

Is het echt zo erg wanneer ik eens later verschijn? Of als ik een keer make-up loos de deur uitga met ongekamde haren? Buiten het feit dat de rest van de wereld zich een ongeluk schrikt. Of dat ik eens iets mis via social media? Een keer niet stofzuig? Eens aangeef geen tijd te hebben? Eens nee zeg om tijd te creëren om op adem te komen?

Is dat nou echt zó erg?

Nee. Anderen overleven dat wel. Daar ben ik van overtuigd. Ze zullen de schrik te boven komen, schrijven mij vast niet direct af en zullen misschien zelfs denken:

Hè fijn, zij heeft dat ook!

En dat klopt. Ik heb dat ook. Die druk. De druk die ik mijzelf opleg, omdat ik denk dat al die dingen door anderen van mij verwacht worden. Om vervolgens mij met regelmaat schuldig te voelen over alles waarin ik toch, ondanks alle inspanningen, tekort schiet. En bovendien keer op keer voornemens ben het vanaf morgen écht anders te gaan doen.

Morgen is vandaag.

Ik ga het loslaten. De druk verminderen. Hierbij bied ik in voren mijn excuses aan voor alles waarin ik tekort zal schieten. Het is niet naar bedoeld. Ik wil alleen op adem komen.

Liefs!