Als de dag van gisteren.

Ik bel en hoor het binnen vijf minuten.
Is het begonnen? Het is begonnen!

De hond wordt gehaald en jij gaat, nog goed verstopt in de buik van mijn zus, met je ouders naar het ziekenhuis. De uren die volgen duren lang. Te lang, het is slopend. Gaat alles wel goed? De spanning stijgt en de tranen vloeien over onze wangen en langs onze stralende glimlach, wanneer eindelijk het verlossende telefoontje komt:

Jij bent geboren!

We racen naar het ziekenhuis en vol vertedering bekijk ik je terwijl een verpleegkundige met je bezig is. Ze vertelt mij dat het pakje dat je draagt eigenijk niet past, het is te klein. Maar het moet aan, want je hebt het van een tante gekregen. Dat ik die tante ben, heeft ze niet door. Ik lach en zeg dat ze je iets passends moet aantrekken, zodat je ook je benen kan strekken.

Ik ben op slag verliefd. Op jou, je lange haren, je knuistjes, je snoetje!

Het lijkt zo kort geleden.

Nu stap jij, met je lange benen, na het weekend op de fiets. Op weg naar een nieuw avontuur. Rugzak om en gaan. Een nieuwe klas, elk uur een andere leerkracht, nieuwe informatie en indrukken.

Ik wil je zeggen lieve Kris,

Het is nieuw en spannend. Het is leuk en bij vlagen heel stom, het is aftasten, grenzen verkennen, lol hebben, teleurstellingen incasseren, successen behalen, ontdekken, maar bovenal is het een kwestie van:

doen en zijn!

Wees jezelf en doe dat waar jij je goed bij voelt. Dat is alles.

En hoe groot je ook wordt, wat je ook doet, weet dat ik altijd op slag verliefd op jou zal blijven!